Begrijp waarom sommige kinderen minder aanhankelijk zijn (en niet binden)

Sommige kinderen zijn minder aanhankelijk en hebben moeite met het geven en ontvangen van genegenheid, wat een beetje koud lijkt te zijn, omdat ze een psychologische verdediging ontwikkelen, die kan worden veroorzaakt door traumatische of moeilijke situaties, zoals in de steek gelaten door hun ouders of bijvoorbeeld door huiselijk geweld.

Deze psychologische afweer is een aandoening die Reactive Attachment Disorder wordt genoemd, die vaak ontstaat als gevolg van kindermishandeling of misbruik, en komt vaker voor bij kinderen die in weeshuizen wonen vanwege de slechte emotionele relatie die ze hebben met hun biologische ouders.

Wat is een reactieve hechtingsstoornis

Reactieve hechtingsstoornis treft vooral baby's en kinderen, omdat ze de manier verstoren waarop banden en relaties worden gecreëerd en kinderen met deze ziekte koud, verlegen, angstig en emotioneel onthecht zijn.

Een kind met een reactieve hechtingsstoornis kan niet volledig worden genezen, maar met de juiste follow-up kan hij zich normaal ontwikkelen en zijn hele leven lang vertrouwensrelaties opbouwen.

Oorzaken van reactieve hechtingsstoornis

Deze aandoening ontstaat meestal in de kindertijd en kan verschillende oorzaken hebben, waaronder:

• Kindermishandeling of misbruik tijdens de kindertijd; Verlaten of verlies van ouders; Gewelddadig of vijandig gedrag van ouders of verzorgers; Herhaalde veranderingen van zorgverleners, bijvoorbeeld meerdere keren veranderen van weeshuizen of gezinnen; Opgroeien in omgevingen die de mogelijkheid beperken om gehechtheid te vestigen, zoals instellingen met veel kinderen en weinig zorgverleners.

Deze stoornis ontstaat vooral wanneer kinderen jonger dan 5 jaar wat gescheiden zijn van het gezin, of als ze het slachtoffer zijn van misbruik, misbruik of verwaarlozing tijdens de kindertijd.

Belangrijkste symptomen en hoe te identificeren

Enkele van de symptomen die kunnen wijzen op de aanwezigheid van dit syndroom bij kinderen, adolescenten of volwassenen zijn:

• Gevoel van afwijzing en verlatenheid; Affectieve armoede, die moeite toont genegenheid te tonen; Gebrek aan empathie; Onzekerheid en isolatie; Verlegenheid en terugtrekking; Agressiviteit naar anderen en de wereld; Angst en spanning.

Wanneer deze aandoening bij de baby optreedt, is het gebruikelijk om te huilen, een slecht humeur te hebben, de affectie van de ouders te vermijden, alleen te zijn of oogcontact te vermijden. Een van de eerste waarschuwingssignalen voor ouders is wanneer het kind geen onderscheid maakt tussen de moeder of vader en vreemden, zonder speciale affiniteit, zoals verwacht.

Hoe is de behandeling

Reactieve hechtingsstoornis moet worden behandeld door een getrainde of gekwalificeerde professional, zoals het geval is bij een psychiater of psycholoog, die het kind zal helpen om banden te creëren met familie en samenleving.

Daarnaast is het erg belangrijk dat ouders of verzorgers van het kind ook training, begeleiding of therapie krijgen, zodat ze kunnen leren omgaan met het kind en de situatie.

Bij kinderen die in weeshuizen wonen, kan de monitoring van maatschappelijk werkers ook helpen bij het begrijpen van deze stoornis en strategieën zodat deze kan worden overwonnen, waardoor het kind in staat is om affectie te geven en te ontvangen.