Cutane leishmaniasis: belangrijkste symptomen, behandeling en hoe dit te voorkomen

Menselijke cutane leishmaniasis is een besmettelijke ziekte die zich over de hele wereld verspreidt, veroorzaakt door infectie met de Leishmania protozoa, die pijnloze wonden op de huid en slijmvliezen van het lichaam veroorzaakt.

In Brazilië wordt Amerikaanse cutane leishmaniasis, in de volksmond bekend als "bauru ulcer" of "wild pijnlijk", overgedragen door muggen van het geslacht Lutzomyia , bekend als stromuggen, en de behandeling wordt uitgevoerd onder begeleiding van een dermatoloog en het kan nodig zijn om te gebruiken injecteerbare drugs, bekend als pentavalent antimonials.

De manier om de ziekte op te lopen is via de muggenbeet, die wordt besmet door Leishmania na het bijten van mensen of dieren met de ziekte, voornamelijk honden, katten en muizen, en daarom is de ziekte niet besmettelijk en is er geen overdracht van persoon tot persoon. Muggen leven meestal in warme, vochtige en donkere omgevingen, vooral in bossen of achtertuinen met een opeenhoping van organisch afval.

Litteken van cutane leishmaniasis

Belangrijkste symptomen

De belangrijkste presentatievormen van cutane leishmaniasis zijn:

1. Cutane leishmaniasis

Cutane leishmaniasis is de meest voorkomende vorm van de ziekte en veroorzaakt meestal de ontwikkeling van een wond, die:

• Begint als een klein brokje bij de muggenbeet; evolueert naar een pijnloze open wond in een paar weken of maanden; geneest langzaam zonder dat een behandeling nodig is tussen 2 tot 15 maanden; lymfeklieren kunnen gezwollen en pijnlijk zijn.

De laesie meet van enkele millimeters tot enkele centimeters, heeft een verharde consistentie met opstaande randen en een roodachtige bodem die afscheidingen kan bevatten. Wanneer er een bijbehorende bacteriële infectie is, kan dit lokale pijn veroorzaken en een etterende secretie produceren.

Naast de traditionele gelokaliseerde wond, kan de vorm van presentatie van de laesies variëren, afhankelijk van het type protozoa dat verantwoordelijk is en de immuniteit van de persoon, en kan het ook verschijnen als knobbels die door het lichaam worden verspreid of infiltraties in de huid, bijvoorbeeld.

2. Slijm of mucocutane leishmaniasis

Het komt vaker voor, meestal na de klassieke cutane laesie, en wordt gekenmerkt door destructieve laesies in het slijmvlies van de bovenste luchtwegen, zoals neus, oropharynx, gehemelte, lippen, tong, strottenhoofd en, moeilijker, luchtpijp en bovenste deel van de longen.

In het slijmvlies kunnen roodheid, zwelling, infiltratie en ulceratie worden waargenomen en, als er een secundaire infectie door bacteriën is, kunnen de laesies zich presenteren met etterende afscheiding en korsten. Bovendien kan er in het slijmvlies van de neus perforatie of zelfs vernietiging van het kraakbeenseptum zijn en, in de mond, kan er perforatie van het zachte gehemelte zijn.

Hoe de diagnose te bevestigen

In de meeste gevallen kan de arts cutane leishmaniasis alleen diagnosticeren door de laesies te observeren en de patiënt te melden, vooral wanneer de patiënt woont of is geweest in regio's die door de parasiet zijn getroffen. De ziekte kan echter ook worden verward met andere problemen zoals cutane tuberculose, schimmelinfecties of lepra, bijvoorbeeld.

Het kan dus ook nodig zijn om een ​​diagnostische test uit te voeren waarvoor er enkele opties zijn, zoals een reactieve huidtest voor leishmaniasis, de intradermoreactie van Montenegro, onderzoek van de aspiratie of biopsie van de laesie, om de parasiet te identificeren, of de bloedonderzoek, ELISA of PCR.

Het is belangrijk om te onthouden dat leishmaniasis zich ook kan presenteren in zijn meest ernstige vorm, die visceraal is, ook bekend als kala azar. Deze ziekte ontwikkelt zich heel anders dan cutane leishmaniasis en verspreidt zich via de bloedbaan. Begrijp hoe viscerale leishmaniasis te identificeren.

Hoe de behandeling wordt uitgevoerd

Laesies van cutane leishmaniasis genezen meestal zonder behandeling. In het geval van wonden die in omvang toenemen, zijn ze erg groot, ze vermenigvuldigen zich of bevinden zich op het gezicht, handen en gewrichten, het kan worden aanbevolen om de behandeling te doen met remedies, zoals crèmes en injecties, begeleid door dermatologen.

De eerste keus remedies voor de behandeling van leishmaniasis zijn vijfwaardige antimonials, die in Brazilië worden vertegenwoordigd door N-methylglucamine antimoniate of Glucantime, gemaakt in dagelijkse, intramusculaire of veneuze doses, gedurende 20 tot 30 dagen.

Als de wonden tijdens het genezingsproces geïnfecteerd raken, kan het ook raadzaam zijn om een ​​behandeling met een verpleegster te ondergaan voor betere zorg en om te voorkomen dat de wond verergert.

Bovendien kunnen na genezing littekens op de huid achterblijven en esthetische veranderingen veroorzaken. Daarom kan het nodig zijn om psychologische monitoring te doen of toevlucht te nemen tot plastische chirurgie om bijvoorbeeld veranderingen in het gezicht te behandelen.

Hoe te voorkomen

Om de overdracht van leishmaniasis door muggen te voorkomen, is het belangrijk om te investeren in individuele en collectieve attitudes, zoals:

• Gebruik insectenwerende middelen in omgevingen waar de stromug wordt aangetroffen en vermijd blootstelling in tijden van hoge muggenintensiteit; gebruik fijnmazige muskietennetten en plaats schermen op deuren en ramen; houd nabijgelegen land en werven schoon, verwijder vuil en vuil en bomen snoeien om de luchtvochtigheid te verminderen die het fokken van de mug vergemakkelijkt; vermijd organisch afval in de bodem, om geen dieren aan te trekken, zoals ratten, die de ziekte kunnen bevatten; houd huisdieren 's nachts uit het huis om verminder de aantrekkingskracht van muggen voor deze omgeving; vermijd het bouwen van huizen op minder dan 4000 of 500 meter van het bos.

Bovendien is het in de aanwezigheid van wonden die niet gemakkelijk genezen en die op deze ziekte kunnen wijzen, belangrijk om zorg in het gezondheidscentrum te zoeken, zodat de oorzaken en de juiste behandeling sneller worden geïdentificeerd.