Mononucleosis: wat het is, symptomen en behandeling (met online test)

Mononucleosis, ook bekend als infectieuze mononucleosis, mono- of kusziekte, is een infectie veroorzaakt door het Epstein-Barr-virus , overgedragen via speeksel, die symptomen veroorzaakt zoals hoge koorts, pijn en ontsteking van de keel, witachtige plaques in de keel en water in de keel. nek.

Dit virus kan op elke leeftijd een infectie veroorzaken, maar het is gebruikelijker om alleen bij adolescenten en volwassenen symptomen te veroorzaken, en kinderen hebben meestal geen symptomen en hebben daarom geen behandeling nodig. Hoewel mononucleosis geen specifieke behandeling heeft, is het te genezen en verdwijnt na 1 of 2 weken. De enige aanbevolen behandeling omvat rust, vochtinname en het gebruik van medicatie om de symptomen te verlichten en het herstel van een persoon te versnellen.

Belangrijkste symptomen

Mononucleosis-symptomen kunnen 4 tot 6 weken na contact met het virus optreden, maar deze incubatietijd kan korter zijn, afhankelijk van het immuunsysteem van de persoon. Controleer de volgende symptomen om te zien of er een risico op mononucleosis is:

1. Koorts boven 38 ° C Nee
2. Zeer ernstige keelpijn Nee
3. Constante hoofdpijn Nee
4. Overmatige vermoeidheid en algemene malaise Nee
5. Witachtige plaques op de mond en tong Nee
6. Nekstrepen Nee

De symptomen van mononucleosis kunnen gemakkelijk worden verward met griep of verkoudheid, dus als de symptomen langer dan 2 weken aanhouden, is het belangrijk om naar de huisarts of infectieziekte te gaan om de beoordeling te maken en tot de diagnose te komen.

Hoe de diagnose wordt gesteld

De diagnose van mononucleosis wordt gesteld door de arts te evalueren van de tekenen en symptomen die door de persoon worden gepresenteerd. Laboratoriumtests worden alleen geïndiceerd als de symptomen niet specifiek zijn of wanneer een differentiële diagnose moet worden gesteld met andere ziekten die door virussen worden veroorzaakt.

Aldus kan een volledig bloedbeeld worden aangegeven, waarbij lymfocytose, de aanwezigheid van atypische lymfocyten en een afname van het aantal neutrofielen en bloedplaatjes kunnen worden waargenomen. Om de diagnose te bevestigen, wordt aanbevolen om te zoeken naar specifieke antilichamen in het bloed tegen het virus dat verantwoordelijk is voor mononucleosis.

Hoe mononucleosis te krijgen

Mononucleosis is een ziekte die gemakkelijk kan worden overgedragen van de ene persoon naar de andere via speeksel, vooral, waarbij kussen de meest voorkomende vorm van overdracht is. Het virus kan echter in de lucht worden verspreid via druppeltjes die vrijkomen bij niezen en hoesten.

Bovendien kan het delen van een bril of bestek met een geïnfecteerde persoon ook leiden tot het ontstaan van de ziekte.

Mononucleosis-behandeling

Er is geen specifieke behandeling voor mononucleosis, omdat het lichaam het virus kan elimineren. Het wordt echter aanbevolen om te rusten en veel vloeistoffen te drinken, zoals water, thee of natuurlijke sappen om het herstelproces te versnellen en complicaties zoals ontsteking van de lever of vergrote milt te voorkomen.

In sommige gevallen kan de arts er echter voor kiezen om medicijnen voor symptoomverlichting aan te geven en het gebruik van analgetica en antipyretica, zoals Paracetamol of Dipyrone, kan worden aanbevolen om hoofdpijn en vermoeidheid te verlichten, of ontstekingsremmende medicijnen, zoals Ibuprofen of Diclofenac, om keelpijn te verlichten en water te verminderen. In het geval van andere infecties, zoals tonsillitis, kan de arts ook het gebruik van antibiotica, zoals Amoxicillin of Penicillin, aanbevelen.

Begrijp hoe mononucleosis wordt behandeld.

Mogelijke complicaties

Complicaties van mononucleosis komen vaker voor bij mensen die niet voldoende worden behandeld of die een verzwakt immuunsysteem hebben, waardoor het virus zich verder kan ontwikkelen. Deze complicaties omvatten meestal vergrote milt en ontsteking van de lever. In deze gevallen komt het optreden van hevige pijn in de buik en zwelling van de buik veel voor en wordt het aanbevolen om een huisarts te raadplegen om de juiste behandeling te starten.

Bovendien kunnen zeldzamere complicaties zoals bloedarmoede, hartontsteking of infecties in het centrale zenuwstelsel, zoals bijvoorbeeld meningitis, optreden.