Monocyten zijn een groep cellen van het immuunsysteem die als functie hebben het organisme te verdedigen tegen vreemde lichamen, zoals virussen en bacteriën. Ze kunnen worden geteld door middel van bloedtesten, leukogram genoemd, of een volledige bloedtelling, die de hoeveelheid afweercellen in het lichaam brengt.
Monocyten worden geproduceerd in het beenmerg en blijven een paar uur circuleren en gaan naar andere weefsels, waar ze een differentiatieproces ondergaan, waarbij ze de naam macrofaag krijgen, die verschillende namen heeft naargelang het weefsel waarin het wordt gevonden: Kupffer-cellen, in de lever, microglia, in het zenuwstelsel en Langerhans-cellen in de opperhuid.
Hoge monocyten
De toename van het aantal monocyten, ook wel monocytose genoemd, is meestal een indicatie voor chronische infecties, zoals tuberculose bijvoorbeeld. Daarnaast kan er een toename zijn van het aantal monocyten als gevolg van colitis ulcerosa, protozoale infectie, de ziekte van Hodgkin, myelomonocytische leukemie, multiple myeloma en auto-immuunziekten zoals lupus en reumatoïde artritis.
De toename van monocyten veroorzaakt normaal gesproken geen symptomen, en wordt alleen opgemerkt door de bloedtest, het volledige bloedbeeld. Er kunnen echter symptomen zijn die verband houden met de oorzaak van monocytose en moeten worden onderzocht en behandeld volgens de aanbeveling van de arts. Begrijp wat het bloedbeeld is en waarvoor het dient.
Lage monocyten
Wanneer monocytenwaarden laag zijn, een aandoening die monocytopenie wordt genoemd, betekent dit meestal dat het immuunsysteem is verzwakt, zoals in gevallen van bloedinfecties, chemotherapiebehandelingen en beenmergproblemen, zoals aplastische anemie en leukemie. Bovendien kunnen gevallen van huidinfecties, het gebruik van corticosteroïden en HPV-infecties ook een afname van het aantal monocyten veroorzaken.
Het verschijnen van waarden dichtbij 0 van monocyten in het bloed is zeldzaam en, wanneer het voorkomt, kan dit de aanwezigheid van MonoMAC-syndroom betekenen, een genetische ziekte die wordt gekenmerkt door de afwezigheid van monocytenproductie door het beenmerg, wat kan leiden tot infecties, vooral op de huid. In deze gevallen wordt de behandeling gedaan met medicijnen om infecties te bestrijden, zoals antibiotica, en kan het ook nodig zijn om een beenmergtransplantatie te hebben om het genetische probleem te genezen.
Referentiewaarden
De referentiewaarden kunnen variëren afhankelijk van het laboratorium, maar komen normaal overeen met 2 tot 10% van de totale leukocyten of tussen 300 en 900 monocyten per mm³ bloed.
Over het algemeen veroorzaken veranderingen in het aantal van deze cellen geen symptomen bij de patiënt, die alleen de symptomen van de ziekte voelt die de toename of afname van monocyten veroorzaakt. Bovendien ontdekt de patiënt in sommige gevallen ook dat er enige verandering is bij het uitvoeren van een routinematige bloedtest.
