Dyspraxie: wat het is, symptomen en behandeling

Dyspraxie is een aandoening waarbij de hersenen moeite hebben met het plannen en coördineren van lichaamsbewegingen, waardoor het kind niet in staat is zijn evenwicht, houding te behouden en soms zelfs moeite heeft met praten. Op deze manier worden deze kinderen vaak beschouwd als "onhandige kinderen", omdat ze meestal zonder duidelijke reden voorwerpen breken, struikelen en vallen.

Afhankelijk van het type bewegingen dat wordt beïnvloed, kan dyspraxie worden onderverdeeld in verschillende soorten, zoals:

Motorische dyspraxie: het wordt gekenmerkt door moeilijkheden bij het coördineren van de spieren, het hinderen van activiteiten zoals aankleden, eten of lopen. In sommige gevallen wordt het ook geassocieerd met traagheid om eenvoudige bewegingen te maken; Spraakdyspraxie: moeite met het ontwikkelen van taal, het op een verkeerde of onmerkbare manier uitspreken van woorden; Posturale dyspraxie: leidt tot problemen bij het handhaven van een juiste houding, bijvoorbeeld staan, zitten of lopen.

Naast kinderen kan dyspraxie ook voorkomen bij mensen die een beroerte hebben gehad of een hoofdletsel hebben.

Belangrijkste symptomen

Dyspraxiesymptomen variëren van persoon tot persoon, afhankelijk van het type bewegingen dat wordt beïnvloed en de ernst van de aandoening, maar in de meeste gevallen ontstaan problemen bij het uitvoeren van taken zoals:

Lopen; Springen; Rennen; In evenwicht houden; Tekenen of schilderen; Schrijven; Kammen; Eten met bestek; Tanden poetsen; Helder praten.

Bij kinderen wordt dyspraxie meestal alleen gediagnosticeerd tussen 3 en 5 jaar, en tot die leeftijd kan het kind worden beschouwd als onhandig of lui, omdat het lang duurt om de bewegingen onder de knie te krijgen die andere kinderen al doen.

Mogelijke oorzaken

In het geval van kinderen wordt dyspraxie bijna altijd veroorzaakt door een genetische verandering waardoor zenuwcellen langer nodig hebben om zich te ontwikkelen. Dyspraxie kan echter ook optreden als gevolg van trauma of hersenletsel, zoals een beroerte of hoofdtrauma, wat vaker voorkomt bij volwassenen.

Hoe de diagnose te bevestigen

De diagnose bij kinderen moet worden gesteld door een kinderarts door observatie van het gedrag en evaluatie van de rapporten van ouders en leerkrachten, omdat er geen specifieke test is. Daarom wordt het aanbevolen dat ouders elk vreemd gedrag dat ze bij hun kind waarnemen opschrijven, en met de leraren praten.

Bij volwassenen is deze diagnose gemakkelijk te stellen, omdat deze verschijnt na een hersentrauma en kan worden vergeleken met wat de persoon eerder heeft kunnen doen, wat uiteindelijk ook door de persoon zelf wordt geïdentificeerd.

Hoe de behandeling wordt uitgevoerd

De behandeling voor dyspraxie wordt gedaan door ergotherapie, fysiotherapie en logopedie, omdat het technieken zijn die helpen om zowel de fysieke aspecten van het kind, zoals spierkracht, balans en ook psychologische aspecten, te verbeteren en meer autonomie en veiligheid te bieden. Op deze manier is het mogelijk om betere prestaties te leveren in dagelijkse activiteiten, sociale relaties en het vermogen om te gaan met de beperkingen die door dyspraxie worden opgelegd.

Daarom moet een individueel interventieplan worden opgesteld, op basis van de behoeften van elke persoon. In het geval van kinderen is het ook belangrijk om leraren te betrekken bij de behandeling en begeleiding van gezondheidswerkers, zodat ze weten hoe ze met gedrag moeten omgaan en helpen om obstakels voortdurend te overwinnen.

Oefeningen om thuis en op school te doen

Sommige oefeningen die de ontwikkeling van het kind kunnen helpen en de training van technieken die met gezondheidswerkers worden uitgevoerd, kunnen handhaven, zijn:

Puzzels maken: naast het stimuleren van redeneren, helpen ze het kind ook om betere visuele en ruimtebeleving te hebben; Moedig het kind aan om op het computertoetsenbord te schrijven: het is gemakkelijker dan met de hand schrijven, maar het vereist ook coördinatie; Knijpen in een antistressbal: hiermee kunt u de spierkracht van het kind stimuleren en vergroten; Een bal gooien: stimuleert de coördinatie en het begrip ruimte van het kind.

Op school is het belangrijk dat leraren aandacht besteden aan het aanmoedigen van de presentatie van mondelinge werken in plaats van geschreven, niet om buitensporig werk te vragen en te voorkomen dat ze wijzen op alle fouten die het kind op het werk heeft gemaakt, dat één voor één werkt.