Hyperparathyreoïdie is een ziekte die de overproductie veroorzaakt van het hormoon PTH, afgegeven door de bijschildklieren, die zich in de nek achter de schildklier bevinden.
Het hormoon PTH helpt het calciumgehalte in het bloed te handhaven en de belangrijkste effecten hiervan zijn de reabsorptie van calcium in de nieren, een grotere opname van calcium uit voedsel in de darm, en de verwijdering van calcium opgeslagen in de botten om vrij te geven in de bloedbaan.
Hyperparathyreoïdie kan op 3 manieren ontstaan:
- Primaire hyperparathyreoïdie: het gebeurt wanneer een ziekte van de bijschildklieren zelf een hypersecretie van het hormoon PTH veroorzaakt, voornamelijk als gevolg van een adenoom of hyperplasie van deze klieren; Secundaire hyperparathyreoïdie: ontstaat als gevolg van een verstoring van het metabolisme van het lichaam, die bijschildklieren stimuleert, vooral als gevolg van nierfalen, en die een verlaagd calcium- en fosforgehalte in de bloedsomloop veroorzaakt; Tertiaire hyperparathyreoïdie: het is zeldzamer, het wordt gekenmerkt wanneer de bijschildklieren op zichzelf meer PTH afscheiden en kan bijvoorbeeld na enige tijd van secundaire hyperparathyreoïdie verschijnen.
Wanneer geïdentificeerd, moet hyperparathyreoïdie snel worden behandeld, omdat het negatieve gevolgen kan hebben, zoals verzwakking van de botten, waardoor het risico op fracturen toeneemt. Bovendien kan overtollig calcium in het bloed ook veranderingen in het functioneren van spieren, nierstenen, verhoogde bloeddruk en andere cardiovasculaire problemen veroorzaken.
Deze ziekte is te genezen wanneer een operatie om de klier te verwijderen wordt uitgevoerd, maar daarvoor kunnen remedies worden aangegeven die kunnen worden gebruikt om de symptomen te beheersen.
Belangrijkste symptomen
Enkele van de meest voorkomende tekenen en symptomen in gevallen van hyperparathyreoïdie zijn:
- Breekbaar bot met een hoger risico op fracturen; Spierzwakte; Ontwikkeling van nierstenen; Verhoogde aandrang om te urineren; Constante pijn in de buik; Overmatige vermoeidheid; Ontwikkeling van nierfalen of pancreatitis; Misselijkheid, braken en verlies van eetlust.
Hyperparathyreoïdie veroorzaakt niet altijd symptomen, vooral in de vroege stadia, dus het is gebruikelijk dat deze ziekte wordt geïdentificeerd in routinematige bloedtesten, die veranderingen in calciumconcentraties in het bloed vertoont.
Hoe te diagnosticeren
De diagnose hyperparathyreoïdie wordt gesteld door het hormoon PTH te meten, dat bij alle soorten ziekten toeneemt. Vervolgens zal de endocrinoloog andere tests bestellen die helpen de oorzaak van het probleem te identificeren, zoals de calciumdosering, die hoog is in primaire hyperparathyreoïdie en secundair wordt verminderd, naast tests zoals calcium en fosfor in urine, bijvoorbeeld.
Radiografisch onderzoek kan ook helpen om de ziekte te identificeren, omdat het botten vertoont met demineralisatie en osteoporose. In de meest geavanceerde gevallen kan deze test de vorming van opgravingen en proliferatie van weefsels en bloedvaten in de botten aantonen, wat bekend staat als "bruine tumor".
Bovendien kunnen beeldonderzoeken van de nekregio, met echografie, scintigrafie of magnetische resonantie, bijvoorbeeld helpen veranderingen in bijschildklieren te identificeren.
Hoe de behandeling wordt uitgevoerd
De eerste stap bij de behandeling van primaire hyperparathyreoïdie is de correctie van calciumspiegels, die, als ze sterk worden gewijzigd, de belangrijkste oorzaak van symptomen kunnen zijn. Hiervoor zijn er een paar verschillende opties, waaronder hormoonvervanging, vooral bij vrouwen na de menopauze, omdat de vervanging van sommige hormonen helpt om het calciumgehalte in de botten te handhaven. Bisfosfonaatgeneesmiddelen helpen ook om de afzetting van calcium in de botten te verhogen, waardoor het vrije calcium in het bloed wordt verlaagd. Bekijk andere oorzaken van overtollig calcium in het bloed en hoe dit te behandelen.
Chirurgie kan ook worden aangegeven in het geval van primaire hyperparathyreoïdie, omdat het de aangetaste klieren verwijdert en de ziekte geneest. Het heeft echter enkele risico's, zoals schade aan de zenuwen die de stembanden regelen of een duidelijke daling van de calciumspiegels.
In het geval van secundaire hyperparathyreoïdie is het noodzakelijk om de juiste monitoring en behandeling van nierfalen, vervanging van vitamine D en calciumspiegels te doen, die zijn verlaagd. Calcimimetische remedies hebben een vergelijkbaar effect als calcium, waardoor de klieren minder hormonen produceren. Een voorbeeld van deze remedies is cinacalcete.
