Stress-urine-incontinentie wordt gemakkelijk geïdentificeerd wanneer onvrijwillig urineverlies optreedt bij een inspanning zoals hoesten, lachen, niezen of het tillen van zware objecten, bijvoorbeeld.
Dit gebeurt meestal wanneer de bekkenbodemspieren en de sfincter van de urine zwak zijn en komt daarom vaker voor bij ouderen. Problemen met de wervelkolom of hersenen die de signalen naar de spieren kunnen sturen, kunnen echter ook de oorzaak zijn van dit soort incontinentie.
Vaak isoleren mensen met dit probleem zichzelf en vermijden ze sociale interacties omdat ze bang zijn om urine te ruiken. Er zijn echter enkele vormen van behandeling die de frequentie van incontinentie-episodes helpen verminderen en zelfs het onvrijwillige urineverlies kunnen stoppen.
Wat kan incontinentie veroorzaken
Stress-urine-incontinentie treedt op wanneer een verzwakking van de sluitspier of spieren die de blaas vasthouden verschijnt, en dit kan enkele oorzaken hebben, zoals:
- Meerdere bevallingen: vrouwen die verschillende keren zijn bevallen, kunnen meer verwijde en gewonde bekkenspieren hebben, waardoor het voor de sluitspier moeilijk is om urine in de blaas te bevatten; Obesitas: overgewicht veroorzaakt meer druk op de blaas, waardoor het gemakkelijker is voor urine om te ontsnappen; Prostaatchirurgie: mannen die hun prostaat moesten verwijderen, hebben een verhoogd risico op stressincontinentie omdat tijdens operaties kleine sluitspier of sluitspierzenuwen kunnen optreden, waardoor hun vermogen om te sluiten en urine vast te houden vermindert.
Bovendien hebben mensen met ziekten die frequent hoesten of niezen kunnen veroorzaken ook een verhoogd risico op incontinentie, vooral bij veroudering, omdat de spieren verzwakken en niet in staat zijn om de druk op de blaas te compenseren. Hetzelfde geldt voor high-impact sporten zoals bijvoorbeeld rennen of touwtjespringen.
Hoe de diagnose te bevestigen
De diagnose stressincontinentie kan door een huisarts of uroloog worden gesteld door de symptomen te beoordelen. Sommige tests, zoals echografie van de blaas, kunnen echter ook worden uitgevoerd om de hoeveelheid urine te beoordelen wanneer de episode van urineverlies optreedt, waardoor de keuze voor een vorm van behandeling wordt vergemakkelijkt.
Hoe de behandeling wordt uitgevoerd
Er is geen specifieke behandeling voor stress-urine-incontinentie en de arts kan verschillende vormen van behandeling kiezen, zoals:
- Kegel-oefeningen: kunnen dagelijks worden gedaan om de bekkenbodem te versterken en de frequentie van incontinentie-episodes te verminderen. Kijk hoe je dit soort oefeningen kunt doen; Verminder de hoeveelheid ingenomen water: dit moet met de arts worden berekend om overmatige urinevorming te voorkomen, maar zonder uitdroging van het lichaam te veroorzaken; Doe blaastraining: het bestaat uit het maken van afspraken om naar de badkamer te gaan om de blaas te laten wennen aan het tegelijkertijd legen, waardoor onvrijwillige verliezen worden voorkomen.
Bovendien kan het aanbrengen van enkele voedingswijzigingen ook helpen bij incontinentie. Bekijk in deze gevallen een video van onze voedingsdeskundige over eten:
Hoewel er geen medicijnen zijn die specifiek zijn goedgekeurd voor incontinentie, kunnen sommige artsen het gebruik van antidepressiva, zoals Duloxetine, aanbevelen, die stress en angst verminderen, de samentrekking van de buikspieren verminderen en de druk op de blaas verlichten.
Een andere optie voor gevallen die met geen van de technieken verbeteren, is een operatie voor incontinentie waarbij de arts de bekkenspieren herstelt en versterkt. Lees meer over dit soort operaties en wanneer u dit moet doen.
