Mucormycosis: wat het is, symptomen en behandeling

Mucormycosis, voorheen bekend als zygomycosis, is een term die wordt gebruikt om te verwijzen naar een groep infecties veroorzaakt door schimmels van de orde Mucorales, meestal door de schimmel Rhizopus spp . Deze infecties worden niet van de ene persoon op de andere overgedragen en komen vaker voor bij mensen met een lage immuniteit of ongecontroleerde diabetes.

De ziekte treedt op wanneer de schimmels worden ingeademd, rechtstreeks naar de longen gaan of wanneer ze het lichaam binnendringen via een snee in de huid, wat leidt tot het verschijnen van symptomen volgens het orgaan dat was geïnfecteerd, en er kan ernstige hoofdpijn, koorts, zwelling, roodheid in het gezicht en intense afscheiding uit de ogen en neus. Wanneer mucormycosis de hersenen bereikt, kunnen epileptische aanvallen, spraakproblemen en zelfs bewustzijnsverlies optreden.

De diagnose mucormycose wordt gesteld door een huisarts of een infectieziekte met behulp van computertomografie en schimmelcultuur en de behandeling wordt meestal gedaan met injecteerbare of orale antischimmelmiddelen, zoals Amphotericin B.

Hoofdtekens en symptomen

De tekenen en symptomen van mucormycosis kunnen variëren afhankelijk van de mate van immunocompromis van de persoon en het orgaan die door de schimmel worden aangetast, en er kunnen zijn:

• Neus: het is een van de organen die het meest door deze ziekte worden aangetast en leidt tot het verschijnen van symptomen vergelijkbaar met sinusitis, zoals verstopte neus, pijn in de wangen en groenachtig slijm, maar in de meest ernstige gevallen, zwelling in het gezicht, verlies van weefsel het dak van de mond of het kraakbeen van de neus; Ogen: de manifestaties van mucormycosis kunnen worden waargenomen door problemen met het gezichtsvermogen, zoals moeilijk zien, ophoping van gele afscheiding en zwelling rond de ogen; Longen: wanneer schimmels dit orgaan bereiken, kan er hoesten zijn met grote productie van slijm of bloed, pijn op de borst en ademhalingsmoeilijkheden; Hersenen: dit orgaan wordt aangetast wanneer mucormycose zich verspreidt en kan symptomen veroorzaken zoals epileptische aanvallen, spraakproblemen, veranderingen in de zenuwen van het gezicht en zelfs bewustzijnsverlies; Huid: Mucormycosis-schimmels kunnen delen van de huid infecteren en rode, verharde, gezwollen, pijnlijke laesies kunnen verschijnen en kunnen in sommige situaties blaren worden en open, zwart ogende wonden vormen.

In meer gevorderde gevallen kan de persoon met mucormycosis een blauwachtige tint op de huid en paarse vingers hebben en dit komt door het gebrek aan zuurstof veroorzaakt door de ophoping van schimmels in de longen. Als de infectie niet wordt geïdentificeerd en behandeld, kan de schimmel zich bovendien snel verspreiden naar andere organen, vooral als de persoon een zeer aangetast immuunsysteem heeft, de nieren en het hart bereikt en het leven van de persoon in gevaar brengt.

Soorten mucormycosis

Mucormycosis kan worden verdeeld in verschillende soorten volgens de locatie van de schimmelinfectie en kan zijn:

• Rhinocerebrale mucormycosis, de meest voorkomende vorm van de ziekte, en de meeste van deze gevallen komen voor bij mensen met gedecompenseerde diabetes. In dit type infecteren schimmels de neus, sinussen, ogen en mond; Longmucormycosis, waarbij schimmels de longen bereiken, dit is de tweede meest voorkomende manifestatie; Cutane mucormycosis, die bestaat uit de verspreiding van schimmelinfecties in delen van de huid, die zelfs de spieren kunnen bereiken; Gastro-intestinale mucormycosis, waarbij de schimmel het maagdarmkanaal bereikt, komt vaker voor.

Er is ook een soort mucormycosis, verspreid genaamd, die zeldzamer is en optreedt wanneer schimmels migreren naar verschillende organen in het lichaam, zoals het hart, de nieren en de hersenen.

Mogelijke oorzaken

Mucormycosis is een groep infecties veroorzaakt door schimmels van de orde Mucorales, de meest voorkomende is Rhizopus spp. , die op verschillende plaatsen in de omgeving voorkomen, zoals vegetatie, grond, fruit en ontbindende producten.

Normaal gesproken veroorzaken deze schimmels geen gezondheidsproblemen, omdat ze kunnen worden bestreden door het immuunsysteem. De ontwikkeling van ziekten komt vooral voor bij mensen met een gecompromitteerd immuunsysteem en komt vaker voor bij mensen met gedecompenseerde diabetes. Bovendien lopen mensen met een lage immuniteit als gevolg van ziekten zoals HIV, het gebruik van immunosuppressiva of een soort transplantatie, zoals beenmerg of organen, een verhoogd risico op het ontwikkelen van mucormycose.

Hoe de diagnose wordt gesteld

De diagnose mucormycosis wordt gesteld door een huisarts of infectieziekte door de gezondheidsgeschiedenis van de persoon en computertomografie te beoordelen, die dient om de locatie en de omvang van de infectie te verifiëren. Sputumkweek wordt ook uitgevoerd, die is gebaseerd op het analyseren van longafscheidingen om de aan infectie gerelateerde schimmel te identificeren.

In sommige gevallen kan de arts ook om een ​​moleculair onderzoek, zoals PCR, vragen om de soort schimmel te identificeren en, afhankelijk van de gebruikte techniek, de hoeveelheid aanwezig in het organisme, en MRI om te onderzoeken of de mucormycosis de structuren van de hersenen bijvoorbeeld. Deze tests moeten zo snel mogelijk worden uitgevoerd, want hoe sneller de diagnose wordt gesteld, hoe meer kansen er zijn om de infectie te elimineren.

Mucormycosis behandeling

De behandeling voor mucormycose moet snel worden uitgevoerd, zodra de ziekte wordt gediagnosticeerd, zodat de kansen op genezing groter zijn en moeten worden gedaan volgens de aanbeveling van de arts en het gebruik van antischimmelmiddelen direct in de ader, zoals Amfotericine, kan worden geïndiceerd. B of Posaconazol bijvoorbeeld. Het is belangrijk dat de medicijnen worden gebruikt volgens de medische aanbeveling en dat de behandeling wordt stopgezet, zelfs als er geen symptomen meer zijn.

Afhankelijk van de ernst van de infectie kan de arts bovendien een operatie aanbevelen om het door de schimmel veroorzaakte necrotische weefsel, dat debridement wordt genoemd, te verwijderen. Hyperbare kamertherapie kan ook worden aanbevolen, maar er zijn nog niet genoeg onderzoeken om de effectiviteit ervan te bewijzen. Meer informatie over hoe de hyperbare kamer werkt.