Zelfklevende capsulitis, ook bekend als 'frozen shoulder', is een situatie waarbij de persoon een belangrijke beperking heeft in schouderbewegingen, waardoor het moeilijk is om de arm boven schouderhoogte te plaatsen. Deze verandering kan optreden na langdurige periodes van immobiliteit van de schouder. Deze aandoening treft slechts één schouder en komt vaker voor bij vrouwen.
Deze ziekte kan in verschillende stadia worden gevonden, zoals:
- Bevriezingsfase: schouderpijn neemt geleidelijk toe in rust, met acute pijn in extreme bewegingslimieten. Deze fase duurt 2-9 maanden; Zelfklevende fase: de pijn begint af te nemen en verschijnt alleen met beweging, maar de bewegingen alle bewegingen zijn beperkt, met compensatie met het schouderblad. Deze fase duurt 4-12 maanden. Ontdooifase: gekenmerkt door geleidelijke verbetering van het bewegingsbereik van de schouder, afwezigheid van pijn en synovitis, maar met belangrijke capsulebeperkingen. Deze fase duurt 12-42 maanden.
Bovendien is de ruimte tussen de glenoïde en de opperarm, evenals de ruimte tussen de biceps en de opperarm sterk verminderd, waardoor de volledige beweging van de schouder wordt voorkomen. Al deze veranderingen zijn te zien in een beeldonderzoek, zoals röntgenfoto's in verschillende posities, echografie en schouderatrografie, op verzoek van de arts.
Symptomen
Symptomen zijn onder meer pijn in de schouder en moeite om de armen op te heffen, met het gevoel dat de schouder vastzit, 'bevroren'.
De tests die kunnen helpen om deze ziekte te identificeren zijn: X-stralen, echografie en arthrografie, wat het belangrijkste is omdat het de vermindering van synoviale vloeistof in het gewricht en de reducties in de ruimtes in het gewricht zelf laat zien.
Het kan enkele maanden duren voordat de diagnose wordt gesteld, omdat de persoon aanvankelijk mogelijk alleen pijn in de schouder heeft en enige beperking in bewegingen, wat bijvoorbeeld kan duiden op een eenvoudige ontsteking.
Oorzaken
De oorzaak van de frozen shoulder is niet bekend, waardoor diagnose- en behandelingsopties moeilijk zijn. Er wordt aangenomen dat de schouderstijfheid te wijten is aan een proces van vezelachtige verklevingen in het gewricht, wat kan gebeuren na trauma aan de schouder of immobilisatie gedurende een langere periode.
Mensen die het moeilijker hebben om met stress en dagelijkse druk om te gaan, hebben minder tolerantie voor pijn en hebben meer kans om een emotionele schouder te ontwikkelen.
Andere ziekten die kunnen worden geassocieerd en de kans op adhesieve capsulitis lijken te verhogen, zijn diabetes, schildklieraandoeningen, degeneratieve veranderingen in de cervicale wervelkolom, neurologische aandoeningen, als gevolg van het gebruik van geneesmiddelen, zoals fenobarbital om epileptische aanvallen, tuberculose en myocardiale ischemie te beheersen.
Behandeling
Behandeling wordt meestal gedaan met het gebruik van pijnstillers, ontstekingsremmers en corticosteroïden, naast fysiotherapiesessies om de schouderbeweging te vergroten, maar er zijn gevallen waarin zelfklevende capsulitis een spontane genezing heeft, met geleidelijke verbetering van de symptomen, zelfs zonder enige vorm van behandeling uit te voeren. specifieke behandeling, dus er is niet altijd een consensus over de beste aanpak voor elke fase.
Suprascapulair zenuwblok met infiltratie van lokale anesthesie en schoudermanipulatie onder algemene anesthesie kan ook worden aanbevolen.
Fysiotherapie is altijd geïndiceerd en heeft goede resultaten, passieve en actieve oefeningen worden aanbevolen, naast warme kompressen die helpen om beetje bij beetje bewegingen vrij te geven. Lees hier meer over behandelingen voor zelfklevende capsulitis.
