Eiwit in de urine: wat het betekent, symptomen en behandeling

Proteïnurie bestaat uit een teveel aan eiwit in de urine, wat een indicatie kan zijn voor verschillende ziekten, maar lage niveaus van eiwit in de urine worden als normaal beschouwd. Dit komt omdat eiwitmoleculen groot zijn en daarom niet door de glomeruli of nierfilters kunnen gaan en normaal niet in de urine worden uitgescheiden.

De nieren filteren het bloed, elimineren wat er niet toe doet en behouden wat belangrijk is voor het lichaam, maar in sommige situaties laten de nieren eiwitten door hun filters, waardoor het eiwitgehalte in de urine toeneemt.

Oorzaken en soorten proteïnurie

Proteïnurie kan optreden als gevolg van verschillende situaties en, afhankelijk van de oorzaak en het tijdstip waarop de aanwezigheid van eiwitten in de urine kan worden gedetecteerd, kan proteïnurie worden ingedeeld in:

1. Voorbijgaande proteïnurie

De situaties die een tijdelijke eiwitverhoging in de urine veroorzaken zijn:

• Uitdroging; Emotionele stress; Blootstelling aan extreme kou; Koorts; Intense lichamelijke oefening.

Deze situaties zijn geen reden tot bezorgdheid en zijn meestal vluchtig.

2. Orthostatische proteïnurie

Bij orthostatische proteïnurie neemt de hoeveelheid proteïne in de urine toe bij het staan, en wordt meestal gezien bij kinderen en jonge mensen die lang en dun zijn. Eiwitafscheiding in de urine vindt voornamelijk overdag plaats, wanneer de activiteitsniveaus hoog zijn, dus als urine in de ochtend wordt verzameld, mag deze geen eiwitten bevatten.

3. Aanhoudende proteïnurie

De ziekten en aandoeningen die aanhoudend hoge niveaus van eiwit in de urine veroorzaken, kunnen de volgende zijn:

• Amyloïdose, die bestaat uit een abnormale ophoping van eiwitten in de organen; Langdurig gebruik van sommige medicijnen, zoals niet-steroïde ontstekingsremmende geneesmiddelen; Chronische nierziekte of polycystische nierziekte of nierinfectie; Hartziekte of infectie van de binnenwand van het hart; Lymfoom De ziekte van Hodgkin en multipel myeloom; Glomerulonefritis, die bestaat uit ontsteking van de nierglomeruli; Diabetes, omdat het het vermogen van de nieren beïnvloedt om bloed te filteren of eiwitten in het bloed opnieuw op te nemen; Hoge druk, die de slagaders in en rond de nieren beschadigt, negatieve invloed op de functie van deze organen; IgA-nefropathie, die bestaat uit nierontsteking als gevolg van een ophoping van het immunoglobuline A-antilichaam; sarcoïdose, die bestaat uit de ontwikkeling en groei van ontstekingscellen in de organen; sikkelcelanemie; lupus; malaria; reumatoïde artritis.

Hoge waarden van eiwit in de urine kunnen ook tijdens de zwangerschap voorkomen en kunnen verband houden met verschillende factoren, zoals het verhoogde werk van de nieren om overtollige vloeistoffen te filteren, overmatige stress, urineweginfectie of, in meer ernstige gevallen, pre-eclampsie. Lees meer over deze symptomen van proteïnurie tijdens de zwangerschap.

Preeclampsie is een ernstige complicatie van de zwangerschap, die zo snel mogelijk moet worden opgespoord om gezondheidsproblemen bij de zwangere vrouw te voorkomen, die gepaard kunnen gaan met andere factoren zoals verhoogde bloeddruk, hoofdpijn of zwelling in het lichaam. Meer informatie over pre-eclampsie.

Mogelijke symptomen

Proteïnurie kan het gevolg zijn van verschillende situaties, waarbij de symptomen niet specifiek verband houden met de aanwezigheid van eiwitten in de urine, maar met de oorzaken.

Als proteïnurie echter een indicatie is voor nierziekte, kunnen andere symptomen optreden, zoals misselijkheid en braken, verminderde urineproductie, zwelling in de enkels en rond de ogen, onaangename smaak in de mond, vermoeidheid, kortademigheid en eetlust, bleekheid, droogheid en algemene jeukende huid. Bovendien kan de urine ook schuimig zijn en pijn en een brandend gevoel veroorzaken bij het plassen. Begrijp wat nierfalen is, symptomen en hoe de behandeling wordt uitgevoerd.

De behandeling hangt sterk af van de oorzaak van proteïnurie, dus moet je naar het medium gaan om de juiste diagnose te stellen en te bepalen wat het overtollige eiwit in de urine veroorzaakt.

Hoe het examen is gedaan

Eiwitten kunnen gemakkelijk worden gedetecteerd in de urine met behulp van een urinetest met reagenstape, waarin het urinemonster wordt verzameld en een strook papier met chemische reagentia wordt ondergedompeld, en als het urinemonster teveel eiwit bevat, strip verandert van kleur. Weet waar de urinetest voor is en hoe dit te doen.

Als blijkt dat urine grote hoeveelheden eiwit bevat, kan een 24-uurs urinetest ook worden uitgevoerd om de eiwit- en creatinineklaring te meten, wat helpt bij het beoordelen en beheersen van de nierfunctie, waardoor mogelijke ziekten worden ontdekt. Leer alles over de 24-uurs urinetest.

Urinemonsters worden gedurende 24 uur in een of meer containers verzameld en op een koele plaats bewaard. Vervolgens worden ze naar een laboratorium gestuurd om te worden geanalyseerd. Deze test laat niet zien welke soorten eiwitten in de urine aanwezig zijn, dus om de aanwezige soorten eiwitten te bepalen, kan de arts u adviseren om andere tests uit te voeren, zoals een elektroforese van de eiwitten in de urine.

Hoe het examen voor te bereiden

Voordat u het onderzoek uitvoert, moet u de arts raadplegen om zich correct voor te bereiden, zodat het resultaat niet verkeerd is. Daarom is het noodzakelijk om te stoppen met het innemen van sommige medicijnen of supplementen die de testresultaten kunnen verstoren.

Andere factoren kunnen de test verstoren, zoals uitdroging of onvoldoende water drinken, een radiologische contrasttest hebben ondergaan waarbij een soort kleurstof is gebruikt, die is blootgesteld aan extreme emotionele stress, extreme lichamelijke inspanning, als u een urineweginfectie heeft of als uw urine wordt gemengd met vaginale afscheidingen, bloed of sperma.

Als de urinetest bij vrouwen wordt uitgevoerd, is het erg belangrijk om 5 tot 10 dagen na het einde van de menstruatiecyclus te wachten voordat u de test uitvoert, om te voorkomen dat de urine met bloedsporen uit de periode wordt besmet.