De aanwezigheid van kristallen in de urine is normaal een normale situatie en kan gebeuren door bijvoorbeeld eetgewoonten, weinig waterinname en veranderingen in lichaamstemperatuur. Wanneer kristallen in hogere concentraties in de urine aanwezig zijn, kan dit echter wijzen op een ziekte, zoals bijvoorbeeld nierstenen, jicht en urineweginfecties.
Kristallen komen overeen met de neerslag van stoffen die in het lichaam aanwezig kunnen zijn, zoals medicijnen en organische verbindingen, zoals bijvoorbeeld fosfaat, calcium en magnesium. Deze neerslag kan optreden als gevolg van verschillende situaties, voornamelijk als gevolg van veranderingen in lichaamstemperatuur, urineweginfecties, veranderingen in de pH van de urine en een hoge concentratie van stoffen.
De kristallen kunnen worden geïdentificeerd door middel van een urinetest, EAS genaamd, waarbij het verzamelde en naar het laboratorium verzonden urinemonster door de microscoop wordt geanalyseerd, waardoor het mogelijk wordt de aanwezigheid van kristallen en andere abnormale elementen in de urine te identificeren. Bovendien geeft de EAS-test de pH van de urine aan, evenals de aanwezigheid van bijvoorbeeld bacteriën. Meer informatie over urinetests en hoe dit te doen.
Symptomen van kristallen in urine
De aanwezigheid van kristallen veroorzaakt normaal gesproken geen symptomen, omdat het iets normaals kan vertegenwoordigen. Wanneer het echter in hoge concentraties wordt gevonden, kan de persoon enkele symptomen vertonen, zoals veranderingen in de kleur van de urine, moeite met plassen of buikpijn, wat bijvoorbeeld kan wijzen op nierproblemen. Voer daarom de volgende test uit om te controleren op urinekristallen:
- 1. Frequent verlangen om te plassen Nee
- 2. Urineer in kleine hoeveelheden tegelijk Nee
- 3. Constante pijn in de onderkant van je rug of flanken Nee
- 4. Zwelling van de benen, voeten, armen of gezicht Nee
- 5. Jeuk over het hele lichaam Nee
- 6. Overmatige vermoeidheid zonder duidelijke reden Nee
- 7. Veranderingen in de kleur en geur van urine Nee
- 8. Aanwezigheid van schuim in de urine Nee
- 9. Slaapproblemen of slechte slaapkwaliteit Nee
- 10. Verlies van eetlust en metaalachtige smaak in de mond Nee
- 11. Gevoel van druk in de buik bij het plassen Nee
In de aanwezigheid van deze symptomen is het meest aanbevolen om naar de huisarts of nefroloog te gaan om tests te bestellen en dus kan de diagnose en behandeling worden gestart.
Wat kan zijn
Het resultaat van de urinetest kan de aanwezigheid van kristallen aangeven, wat het waargenomen type aangeeft. Gewoonlijk wordt in het rapport aangegeven dat er zeldzame, enkele, verschillende of talloze kristallen zijn, die de arts helpen bij het diagnoseproces. De belangrijkste oorzaken die leiden tot de vorming van kristallen zijn:
- Uitdroging: De lage inname van water veroorzaakt een toename van de concentratie van stoffen die de kristallen vormen vanwege de lage concentratie van water. Dit stimuleert de neerslag van zouten, wat resulteert in de vorming van kristallen; Gebruik van geneesmiddelen: het gebruik van sommige geneesmiddelen kan neerslaan en leiden tot de vorming van enkele kristallen, zoals bijvoorbeeld het sulfonamidekristal en het ampicillinekristal; Urineweginfecties: de aanwezigheid van micro-organismen in het urinestelsel kan leiden tot de vorming van kristallen als gevolg van de verandering in pH, die de neerslag van sommige verbindingen, zoals bijvoorbeeld het drievoudige fosfaatkristal, dat kan worden gevonden in urogenitale infecties, kan bevorderen; Hyperproteïnedieet: overmatig eiwitgebruik kan de nieren overbelasten en leiden tot de vorming van kristallen vanwege de verhoogde concentratie van het bijproduct van de eiwitvertering, urinezuur en urinezuurkristallen kunnen onder de microscoop worden waargenomen; Jicht: Jicht is een inflammatoire en pijnlijke ziekte die wordt veroorzaakt door een toename van de concentratie van urinezuur in het bloed, maar het kan ook worden geïdentificeerd in de urine, waarbij urinezuurkristallen worden opgemerkt; Nierstenen: nierstenen, ook wel nierstenen of urolithiasis genoemd, kunnen optreden als gevolg van verschillende factoren, die worden waargenomen door karakteristieke symptomen, maar ook door urineonderzoek, waarbij talloze oxalaatkristallen en calcium bijvoorbeeld.
De aanwezigheid van kristallen in de urine kan ook het gevolg zijn van bijvoorbeeld aangeboren metabolismefouten of indicatief voor leverziekte. Daarom is het belangrijk dat als er een verandering in de urinetest wordt geïdentificeerd, de arts biochemische of beeldvormende tests aanvraagt om de diagnose te ondersteunen en dus de beste behandeling te starten.
Soorten kristallen
Het type kristal wordt bepaald door de oorzaak en de pH van de urine, waarbij de belangrijkste kristallen zijn:
- Calciumoxalaatkristal, dat een omhullende vorm heeft en normaal aanwezig is in urine met een zure of neutrale pH. Naast dat het in normale concentraties als een normale bevinding wordt beschouwd, kan het ook wijzen op nierstenen en is het meestal gerelateerd aan een calciumrijk dieet en bijvoorbeeld weinig water. Dit type kristal kan ook in grote hoeveelheden worden geïdentificeerd bij diabetes mellitus, leverziekte, ernstige nierziekte en als gevolg van bijvoorbeeld een dieet rijk aan vitamine C; Urinezuurkristal, dat normaal wordt aangetroffen in zure pH-urines en meestal verband houdt met het eiwitrijke dieet, omdat urinezuur een bijproduct is van de afbraak van eiwitten. Aldus leiden eiwitrijke diëten tot ophoping van urinezuur en neerslag. Bovendien kan de aanwezigheid van urinezuurkristallen in de urine bijvoorbeeld een indicatie zijn van jicht en chronische nefritis. Leer alles over urinezuur. Drievoudig fosfaatkristal, dat voorkomt in alkalische pH-urines en bestaat uit fosfaat, magnesium en ammoniak. Dit type kristal in hoge concentraties kan in het geval van mannen wijzen op cystitis en prostaathypertrofie.
Sommige leverziekten kunnen worden aangegeven door de aanwezigheid van sommige soorten kristallen in de urine, zoals bijvoorbeeld tyrosinekristal, leucine, bilirubine, cystine en ammoniumburaat. De aanwezigheid van leucinekristallen in de urine kan bijvoorbeeld cirrose of virale hepatitis veroorzaken, waarvoor verdere tests nodig zijn om de diagnose te bevestigen.
