Behandeling voor auto-immuun hepatitis

Behandeling voor auto-immuun hepatitis omvat het gebruik van corticosteroïdgeneesmiddelen die al dan niet geassocieerd zijn met immunosuppressiva en begint na de diagnose door de arts door de analyse van de door de persoon gepresenteerde tekenen en symptomen en het resultaat van de gevraagde laboratoriumtests, zoals meting van leverenzymen, immunoglobulinen en antilichamen en leverbiopsieanalyse.

Wanneer de persoon niet reageert op behandeling met medicijnen of wanneer de ziekte al op een hoger niveau is, kan de hepatoloog of huisarts aanbevelen een levertransplantatie uit te voeren. Als aanvulling op de medische behandeling wordt aanbevolen dat patiënten een uitgebalanceerd dieet volgen dat weinig alcoholische dranken en vette voedingsmiddelen bevat, zoals worstjes of snacks.

Meer informatie over auto-immuun hepatitis.

Behandeling voor auto-immuun hepatitis kan worden gedaan met corticosteroïden, immunosuppressiva of, in de meest ernstige gevallen, met levertransplantatie. Gewoonlijk moet de medicamenteuze behandeling voor auto-immuun hepatitis levenslang worden voortgezet om de ziekte onder controle te houden.

1. Corticoïden

Corticosteroïden, zoals prednison, worden gebruikt om ontsteking van de lever veroorzaakt door de werking van het immuunsysteem op levercellen te verminderen. Aanvankelijk is de dosis corticosteroïden hoog, maar naarmate de behandeling vordert, kan de arts de hoeveelheid prednison verminderen tot het minimum dat nodig is om de ziekte onder controle te houden.

Het gebruik van corticosteroïden heeft echter bijwerkingen zoals gewichtstoename, verzwakking van de botten, diabetes, verhoogde bloeddruk of angst en daarom kan het nodig zijn om een ​​combinatie met immunosuppressiva te maken om bijwerkingen te verminderen, naast de noodzaak voor periodieke controle door de arts.

Het gebruik van corticosteroïden is geïndiceerd voor mensen met meer invaliderende symptomen, zoals vermoeidheid en gewrichtspijn, bijvoorbeeld wanneer de persoon zeer veranderde niveaus van leverenzymen of gamma-globulinen heeft, of wanneer de necrose van het leverweefsel stopt in de biopsie..

2. Immunosuppressiva

Corticosteroïden, zoals Azathioprine, zijn geïndiceerd met het doel de activiteit van het immuunsysteem te verminderen en dus de vernietiging van levercellen en chronische ontsteking van het orgaan te voorkomen. Azathioprine wordt meestal gebruikt in combinatie met corticosteroïden om de bijwerkingen van deze behandeling te verminderen.

Tijdens de behandeling met immunosuppressiva, zoals Azathioprine, moet de patiënt regelmatig bloedtesten ondergaan om het aantal witte bloedcellen te beoordelen, die het ontstaan ​​van infecties kunnen verminderen en vergemakkelijken.

3. Levertransplantatie

Levertransplantatie wordt gebruikt in de ernstigste gevallen van auto-immuun hepatitis, wanneer de patiënt bijvoorbeeld cirrose of leverfalen ontwikkelt en dient om de zieke lever te vervangen door een gezonde. Meer informatie over levertransplantatie.

Na de levertransplantatie moet de patiënt gedurende 1 tot 2 weken in het ziekenhuis worden opgenomen om ervoor te zorgen dat het nieuwe orgaan niet wordt afgestoten. Bovendien moeten getransplanteerde individuen gedurende hun hele leven ook immunosuppressiva nemen om te voorkomen dat het lichaam de nieuwe lever afstoot.

Ondanks dat het een effectieve vorm van behandeling is, is er een mogelijkheid dat de ziekte opnieuw zal optreden, omdat auto-immuun hepatitis verband houdt met het immuunsysteem van de persoon en niet met de lever.

Tekenen van verbetering van auto-immuun hepatitis

De tekenen van verbetering bij auto-immuun hepatitis verschijnen meestal enkele weken na het begin van de behandeling en houden verband met de vermindering van de symptomen, waardoor de patiënt een normaal leven kan leiden.

Tekenen van verergering van auto-immuun hepatitis

Als de behandeling niet goed wordt uitgevoerd, kan de patiënt cirrose, encefalopathie of leverfalen ontwikkelen, die tekenen van verergering vertonen, waaronder gegeneraliseerde zwelling, veranderingen in geur en neurologische problemen, zoals verwarring en slaperigheid.