Craniale gezichtsstenose, of craniostenosis zoals het ook bekend is, is een genetische verandering die ervoor zorgt dat de botten waaruit het hoofd bestaat vóór de verwachte tijd worden gesloten, waardoor enkele veranderingen in het hoofd en het gezicht van de baby worden gegenereerd.
Het kan al dan niet gerelateerd zijn aan een syndroom en er is geen intellectuele beperking van het kind. Het moet echter tijdens het leven een aantal operaties ondergaan om te voorkomen dat de hersenen in een kleine ruimte worden gecomprimeerd, waardoor andere functies van het organisme in gevaar worden gebracht.
Kenmerken van craniale stenose in het gezicht
De kenmerken van de baby met craniale stenose in het gezicht zijn:
- ogen iets verder weg van elkaar; banen ondieper dan normaal, waardoor de ogen uitpuilen; vernauwing van de ruimte tussen de neus en mond; hoofd kan meer langwerpig zijn dan normaal of in de vorm van een driehoek afhankelijk van de hechting die vroeg is gesloten.
Er zijn verschillende oorzaken voor craniale gezichtsstenose. Het kan al dan niet gerelateerd zijn aan een genetische ziekte of syndroom, zoals het Crouzon-syndroom of het Apert-syndroom, of het kan worden veroorzaakt door medicijnen tijdens de zwangerschap, zoals Fenobarbital, een geneesmiddel tegen epilepsie.
Studies tonen aan dat moeders die roken of op grote hoogte wonen, meer kans hebben op een baby met craniale gezichtsstenose vanwege verminderde zuurstof die tijdens de zwangerschap naar de baby overgaat.
Chirurgie voor craniale gezichtsstenose
De behandeling voor craniale gezichtsstenose bestaat uit het uitvoeren van een operatie om de bothechtingen die de botten van het hoofd vormen te verwijderen en zo een goede hersenontwikkeling mogelijk te maken. Afhankelijk van de ernst van de zaak, kunnen 1, 2 of 3 operaties worden uitgevoerd tot het einde van de adolescentie. Na de operaties is het esthetische resultaat bevredigend.
Het gebruik van beugels op tanden maakt deel uit van de behandeling om een verkeerde onderlinge afstemming te voorkomen, om de betrokkenheid van de kauwspieren, het kaakgewricht te voorkomen en om de botten die het dak van de mond vormen te helpen sluiten.
