- Symptomen die kunnen optreden
- Belangrijkste oorzaken
- Hoe te bevestigen
- Hoe de behandeling wordt uitgevoerd
Radiculopathie wordt gekenmerkt door de verwonding of aantasting van een of meer zenuwen en hun zenuwwortels die door de wervelkolom gaan, wat leidt tot het optreden van symptomen zoals pijn, tintelingen, gevoel van shock en zwakte van de ledematen, zoals pijn vanwege de betrokkenheid van de heupzenuw, bijvoorbeeld.
De zenuwen en zenuwwortels maken deel uit van het zenuwstelsel en zijn verantwoordelijk voor het dragen van informatie tussen de hersenen en de extremiteiten van het lichaam, zoals gevoeligheid, kracht en beweging. Over het algemeen wordt radiculopathie veroorzaakt door een compressie van de zenuwwortels als gevolg van ziekten zoals hernia of spinale artrose, maar het kan ook ontstaan door andere oorzaken zoals ontsteking, ischemie, spinaal trauma of infiltratie door een tumor.
Elke locatie van de wervelkolom kan worden aangetast, het komt echter vaker voor in de lumbale en cervicale regio's en de behandeling wordt uitgevoerd op basis van de oorzaak, waaronder fysiotherapie, het gebruik van pijnstillers of ontstekingsremmers voor pijn en, in gevallen ernstiger, een operatie.
Symptomen die kunnen optreden
De belangrijkste symptomen van radiculopathie zijn meestal afhankelijk van de aangedane zenuw en beïnvloeden meestal de cervicale of lumbale regio, en omvatten:
- Pijn; tintelingen; gevoelloosheid; verminderde reflexen; spieratrofie.
Naast dat ze zich in de wervelkolom bevinden, stralen de symptomen van radiculopathie meestal uit naar locaties op het lichaam die worden aangetast door de aangetaste zenuw, zoals de armen, handen, benen of voeten. Dit gebied dat overeenkomt met de innervatie van een zenuw wordt een dermatoom genoemd. Meer informatie over wat dermatomes zijn en waar ze zich bevinden.
Pijn en andere symptomen verergeren meestal in situaties waarin er sprake is van verhoogde zenuwcompressie, zoals hoesten. Bovendien kan in de ernstigste gevallen een afname in sterkte of zelfs verlamming van het overeenkomstige gebied optreden.
Een veel voorkomend voorbeeld van radiculopathie is pijn in de heupzenuw, ook wel ischias genoemd, die meestal wordt veroorzaakt door compressie van de wortels van deze zenuw nog in de wervelkolom, maar die kan uitstralen langs het hele pad van de zenuw in het been. Meer informatie over het identificeren van hoe te behandelen ischiaszenuwpijn.
Belangrijkste oorzaken
De belangrijkste oorzaken van radiculopathie zijn:
- Hernia-schijven; Spinale kanaalstenose; Spinale artrose, ook bekend als spondyloarthrose; Ruggenmergmassa's, zoals tumoren of abcessen; Infecties zoals herpes zoster, syfilis, HIV, cytomegalovirus of tuberculose, bijvoorbeeld; Diabetische radiculopathie; Ischemie, uitgelokt door veranderingen in de bloedstroom, bijvoorbeeld in vasculitis; ontstekingen, zoals die zich voordoen in geval van acute en chronische inflammatoire demyeliniserende polyradiculoneuropathie of bij sarcoïdose, bijvoorbeeld.
Bovendien kan radiculopathie worden veroorzaakt na een ongeval dat ernstig trauma aan de wervelkolom veroorzaakt.
Hoe te bevestigen
Om radiculopathie te diagnosticeren, moet een arts de symptomen identificeren, een fysieke evaluatie maken, de belangrijkste pijnpunten detecteren en tests bestellen, zoals radiografie of MRI van de wervelkolom om veranderingen in de wervelkolom te detecteren, de aangetaste zenuw en de oorzaak ervan te identificeren.
Het elektroneuromyografie-onderzoek (ENMG) kan in veel gevallen nuttig zijn, omdat het de aanwezigheid van laesies beoordeelt die zenuwen en spieren aantasten en de geleiding van een elektrische impuls in een zenuw kunnen registreren. Deze test wordt vooral aangegeven als er twijfels zijn over de oorzaak van de symptomen, in staat zijn om te bevestigen of er zelfs een zenuwschade is of als er andere soorten neurologische ziekten zijn geassocieerd. Meer informatie over hoe dit wordt gedaan en de indicaties voor elektroneuromyografie.
Hoe de behandeling wordt uitgevoerd
De behandeling van radiculopathie is afhankelijk van de oorzaak, aangegeven door de orthopedist of neurochirurg, en omvat fysiotherapie, met rekoefeningen, manipulatie van de wervels en spierversterking, bijvoorbeeld, wat kan leiden tot het genezen van symptomen of, op zijn minst, ontlast hen.
Bovendien kan de arts het gebruik van pijnstillers, zoals Paracetamol, Dipyrone, Tramal of Codeïne, of ontstekingsremmers, zoals Diclofenac, Ketoprofen of Nimesulide, aanbevelen om pijn en ongemak te beheersen.
Bij mensen met chronische pijn kunnen andere medicijnen ook worden geassocieerd om de controle over pijn en andere bijbehorende aandoeningen, zoals slapeloosheid en depressie, te verbeteren, en ze zijn: antidepressiva, zoals Amitriptyline; anticonvulsiva, zoals gabapentine en pregabaline; of spierverslappers, zoals cyclobenzaprine.
In meer ernstige gevallen kan de arts een operatie aanbevelen, vooral voor decompressie van de zenuwwortel.
