Behandeling voor osteoporose in de wervelkolom heeft als hoofddoelstellingen het verlies van botmineralen te vertragen, het risico op fracturen te verminderen, pijn te verlichten en de kwaliteit van leven te verbeteren.
Hiervoor moet de behandeling worden geleid door een multidisciplinair team en is vooral gericht op het gebruik van medicijnen, voldoende voeding, veranderingen in levensstijl en behandeling met fysiotherapie.
Osteoporose is een stille ziekte die wordt gekenmerkt door verlies van botmassa, waardoor botten breekbaarder worden en het risico op fracturen bestaat. Ken de symptomen van osteoporose.
3 oefenopties
De belangrijkste vorm van behandeling voor osteoporose is suppletie met vitamine D en calcium, maar fysiotherapeutische oefeningen lijken ook een belangrijke rol te spelen bij botremineralisatie, naast het helpen om de kracht te vergroten en de kwaliteit van leven te verbeteren.
Oefeningen moeten altijd worden aangegeven en begeleid door de fysiotherapeut, maar sommige opties omvatten:
- Oefening 1: In de positie van 4 steunen, met uitgestrekte armen, duw je de rug naar het plafond, krimpend de buik naar binnen en laat de rug licht buigen. Blijf ongeveer 20 tot 30 seconden in deze positie en herhaal dit 3 keer. Deze oefening helpt de rug te strekken en pijn te verlichten; Oefening 2: leun tegen een muur met je voeten op schouderbreedte uit elkaar en iets naar voren, billen, handpalmen, rug en schouders tegen de muur. Schuif op en neer, buig je knieën half, alsof je zit, terwijl je je rug recht houdt. Herhaal 10 keer, 2-3 keer per week. Deze oefening helpt de rug te versterken en de houding te verbeteren; Oefening 3: Probeer op de pilatesbal of -stoel te zitten, zonder op de rug te leunen, de schouderbladen samen te voegen. Houd de positie 15 tot 20 seconden vast en ontspan. Doe deze oefening 3 keer per week. Deze oefening rekt de bovenrug en schouders en verbetert de houding.
Vanwege de biomechanische kracht die wordt veroorzaakt door de spieren in de botten, kan dit soort oefeningen de botmineraaldichtheid verhogen.
Daarnaast is regelmatige lichamelijke inspanning ook een goede oplossing om het risico op vallen en fracturen te verminderen, naast het bevorderen van een bescheiden toename van de botdichtheid. Enkele voorbeelden zijn bijvoorbeeld wandelen, rennen of dansen. Zie andere beste oefeningen voor osteoporose.
Levensstijl verandert
Naast het feit dat het erg belangrijk is om te oefenen, is het aannemen van een gezonde levensstijl ook erg belangrijk voor de behandeling van osteoporose. Het is daarom raadzaam om een uitgebalanceerd dieet te houden en rijker aan voedingsmiddelen met calcium en vitamine D, zoals bijvoorbeeld ei, amandelen, kool, broccoli of zalm. Meer informatie over het maken van een goed dieet voor osteoporose.
Bekijk de video en weet wat ander voedsel te eten:
Afzien van activiteiten die een negatief effect op de gezondheid kunnen hebben, zoals overmatig roken of alcohol drinken, is ook van het grootste belang.
Oplossingen die kunnen worden aangegeven
Hoewel verschillende voedingsstoffen betrokken zijn bij de vorming en instandhouding van botmassa, zijn calcium en vitamine D de belangrijkste. Daarom is calcium- en vitamine D-suppletie de standaardbehandeling voor het voorkomen van fracturen en moet een minimale dagelijkse inname worden gegarandeerd in alle gevallen van osteoporose.
Bovendien omvatten andere medicijnen die door de arts kunnen worden aangegeven:
- Orale bisfosfonaten: zijn de medicijnen van eerste keuze bij de behandeling van osteoporose; Natriumalendronaat: helpt fracturen te voorkomen, met bewijs van de effectiviteit ervan bij het verminderen van het risico op wervel-, niet-wervel- en heupfracturen; Natriumrisedronaat: voorkomt fracturen bij zowel postmenopauzale vrouwen als mannen met vastgestelde osteoporose, met aanwijzingen voor de effectiviteit bij secundaire preventie van wervel-, niet-wervel- en heupfracturen.
Na het voltooien van de voorgestelde behandeltijd, moeten patiënten regelmatig een follow-up krijgen, met evaluaties inclusief anamnese en lichamelijk onderzoek om de 6 tot 12 maanden.
