Paracoccidioidomycosis: symptomen, overdracht en behandeling

Paracoccidioidomycosis is een infectie veroorzaakt door de schimmel Paracoccidioides brasiliensis , die meestal aanwezig is in de bodem en in groenten en die verschillende delen van het lichaam kan beïnvloeden, zoals de longen, mond, keel, huid of lymfeklieren.

Ook wel Zuid-Amerikaanse blastomycose genoemd, deze infectie wordt verworven door ademhaling en komt vaker voor in tropische gebieden, wat symptomen veroorzaakt zoals gebrek aan eetlust, gewichtsverlies, hoesten, koorts, jeuk, zweren in de mond en het verschijnen van water. Het kan op 2 manieren ontstaan:

• Jeugdvorm: komt vaker voor bij kinderen en jongeren van 10 tot 20 jaar oud, die meestal na een paar weken van infectie in een meer acute vorm verschijnt; Vorm voor volwassenen: treft meestal mensen tussen de 30 en 50 jaar oud, vooral mannen die op het platteland werken, zoals boeren, en mensen die roken, alcohol drinken of ondervoed zijn, een meer chronische vorm zijn, die zich in de loop van de maanden ontwikkelt jaar na besmetting.

Na bevestiging van de diagnose, met bloedonderzoek en biopsie, kan de arts de behandeling begeleiden met antischimmelmiddelen, zoals bijvoorbeeld Fluconazol, Ketoconazol, Itraconazol of Amphotericin.

Hoe de verzending gebeurt

Paracoccidioidomycosis wordt gecontracteerd bij het ademen, met inademing van Paracoccidioides brasiliensis- deeltjes. Deze schimmel leeft in de grond van plantages, dus het is gebruikelijk om bewoners van plattelandsgebieden, boeren en boeren, bijvoorbeeld te beïnvloeden, omdat de persoon de schimmel samen met het stof van de aarde kan inhaleren.

Eenmaal in de longen geïnstalleerd, veroorzaken de schimmels van paracoccidioidomycosis de ziekte op 2 verschillende manieren:

1. Ze verspreiden zich via het bloed en de lymfestroom naar andere organen van het lichaam, zoals de huid, lymfeklieren, lever, milt, huid en hersenen, of blijven latent sluimerend binnen laesies veroorzaakt in de longen gedurende vele jaren, totdat de ziekte zich ontwikkelt., vooral in situaties van verzwakte immuniteit, zoals ondervoeding, alcoholisme, het gebruik van immunosuppressiva of HIV-infectie, bijvoorbeeld.

Het tweede pad komt het meest voor, omdat het in het algemeen vaker voorkomt dat de schimmel wordt besmet, zelfs als kind of adolescent, maar meestal verschijnen de symptomen op volwassen leeftijd.

Het is belangrijk om te onthouden dat paracoccidioidomycosis niet overdraagbaar is van de ene persoon op de andere, noch door direct contact, noch door het delen van persoonlijke objecten. Bekijk ook andere ziekten die worden veroorzaakt door schimmels die zich door het lichaam verspreiden, zoals histoplasmose of blastomycose.

Belangrijkste symptomen

Paracoccidioidomycosis kan verschillende vormen van tekenen en symptomen vertonen, die variëren afhankelijk van persoonlijke kenmerken zoals leeftijd, gezondheidstoestand, immuunreactie en zelfs genetische factoren. De belangrijkste tekenen en symptomen zijn:

• Verlies van eetlust en zwakte; Bleekheid; Gewichtsverlies; Koorts; Kortademigheid en hoest, al dan niet met bloed; Laesies op de huid of slijmvliezen, vooral op het gezicht, mond, lippen, tandvlees, veroorzaken kauw- en slikproblemen; Opkomst van tongen door vergrote lymfeklieren, die ook lymfekliervergroting wordt genoemd; Vergrote miltlever.

In de meest ernstige gevallen kan de ziekte ook organen zoals de hersenen, darmen, botten of nieren bereiken.

Hoe te bevestigen

Voor de diagnose van paracoccidioidomycosis zal de arts de klinische evaluatie en het lichamelijk onderzoek uitvoeren en kan hij om tests vragen, zoals röntgenfoto's van de borst, bloedbeeld, ontstekingsmeters en evaluatie van bijvoorbeeld nier- en leverfuncties.

De bevestiging wordt voornamelijk gemaakt door de identificatie van de schimmel in een biopsie van een laesie, maar andere nuttige tests omvatten het verzamelen van sputum, longaspiraat, schrapen van laesies of cultuur van de schimmel.

Daarnaast zijn er ook bloedtesten die antilichamen tegen de schimmel kunnen identificeren, die kunnen helpen bij de diagnose en monitoring van de behandeling van de ziekte.

Vormen van behandeling

De behandeling van paracoccidioidomycosis wordt geleid door een arts met een infectieziekte, bijvoorbeeld met antischimmelmiddelen zoals Itraconazol, Fluconazol, Ketoconazol of Voriconazol.

De behandeling kan thuis worden gedaan, met behulp van de pillen en kan maanden tot jaren duren. In de meest ernstige gevallen, waarin er sprake is van ernstige zwakte of ernstige aantasting van de longen en andere organen, kan ziekenhuisopname en het gebruik van krachtiger geneesmiddelen in de ader, zoals amfotericine en rifampicine, noodzakelijk zijn.

Het is ook geïndiceerd om roken, alcoholische dranken te voorkomen en darmparasieten te behandelen, die veel voorkomen bij deze patiënten.

Hoe te voorkomen

Aangezien Paracoccidioides brasiliensis in de bodem en in het milieu leeft, is het moeilijk om vormen van preventie vast te stellen, maar enige zorg wordt aanbevolen, vooral voor mensen die op het platteland werken, zoals aandacht besteden aan persoonlijke hygiëne, altijd handen wassen en baden op het einde van de dag, naast het dragen van geschikte persoonlijke beschermingsmiddelen, met geschikte kleding, handschoenen, masker en laarzen.