Elleboogdislocatie: wat te doen, herstel en fysiotherapie

Elleboogdislocatie is een veel voorkomende blessure bij het kind, die optreedt in het geval van een val met uitgestrekte armen of wanneer het kind bijvoorbeeld aan slechts één arm hangt.

Elleboogdislocatie kan ook voorkomen bij atleten tijdens training of wedstrijd, en de handeling om de elleboog weer in zijn anatomische positie te brengen, moet worden uitgevoerd door een gezondheidsdeskundige omdat er ligamentscheuren of nerveuze of vasculaire veranderingen kunnen zijn die het moeilijk maken om revalidatie.

De stappen die de zorgverlener kan nemen om elleboogdislocatie te verminderen, kunnen zijn:

1. Neem de arm van het kind met de handpalm naar beneden gericht, houd tegelijkertijd de arm en onderarm vast en trek ze iets in tegengestelde richting om ruimte in het gewricht te creëren, plaats de hand van het kind naar boven en tegelijkertijd buig de elleboog.

De elleboog wordt correct geplaatst wanneer een kleine scheur hoorbaar is en het is mogelijk om de arm normaal te bewegen.

In elk geval wanneer u niet zeker bent over het type letsel, is het het veiligste om het slachtoffer onmiddellijk naar de eerste hulp te brengen, omdat het noodzakelijk is om de uiteinden van de botten van de arm en elleboog te palperen, naast tests die de ligamenten evalueren, de test die de neurologische functie en een röntgenonderzoek beoordeelt, die de hoek en ernst van de dislocatie kunnen aantonen.

Wanneer een operatie is aangewezen

In de meest ernstige gevallen kan een operatie worden geïndiceerd om de botten van de onderarm, ulna en radius correct te herpositioneren, vooral wanneer het niet mogelijk is om de juiste positionering van dit gewricht uit te voeren door de bovengenoemde reductie, wanneer er sprake is van botbreuken, grote instabiliteit van het gewricht of verwonding van de zenuw of bloedvaten in de arm. Chirurgie kan zo snel mogelijk worden uitgevoerd en kan worden uitgevoerd onder plaatselijke verdoving.

Herstel van elleboog dislocatie

In de eenvoudigste gevallen, wanneer het mogelijk is om de reductie uit te voeren met de bovenstaande stappen, zonder de noodzaak van een operatie, is herstel snel en kan de locatie slechts enigszins pijnlijk zijn. Om dit ongemak te verlichten, kunt u een bevroren gelpakket of ijspak plaatsen. Het ijs moet gedurende 15-20 minuten worden aangebracht, zonder direct contact met de huid, en daarvoor kunt u een dun tissue of papieren handdoekje leggen om de huid te beschermen. Deze zorg kan 2-3 keer per dag worden uitgevoerd.

Elleboog immobilisatie

Elleboogimmobilisatie kan nodig zijn in geval van volledige dislocatie, die meestal wordt behandeld door een operatie. De immobilisatie kan 20-40 dagen duren en is noodzakelijk om de behandeling aan te vullen door fysiotherapie om de beweging van de elleboog te normaliseren. Het tijdstip van fysiotherapie is afhankelijk van de ernst van het letsel en de leeftijd, omdat kinderen sneller herstellen, terwijl het bij volwassenen nodig kan zijn om te investeren in een paar maanden fysiotherapie.

Fysiotherapie na ontwrichting van de elleboog

Fysiotherapie kan worden geïndiceerd om ontstekingen te beheersen, zwelling te verminderen, genezing te vergemakkelijken, contracturen te voorkomen, bewegingsbereik te behouden en terug te keren naar normale activiteiten, zonder enige pijn of bewegingsbeperkingen.

In de eerste dagen na de dislocatie wordt aanbevolen manuele technieken uit te voeren om de amplitude van het gewricht te vergroten, en isometrische oefeningen met de elleboog gebogen, verlengd en oefeningen om de handen te openen en te sluiten, gericht op het vergroten van de spierkracht. Als hulpmiddelen kunnen TENS-, tourbillon-, echografie-, infrarood- of laserapparaten worden gebruikt, volgens de evaluatie van de fysiotherapeut.

Na een paar dagen, in de volgende behandelingsfase, kan de fysiotherapeut de bewegingsvaardigheden, hoeken en kracht opnieuw evalueren en de behandeling voortzetten met andere oefeningen voor het algemeen strekken van de arm en hand, en oefeningen zoals pols krullen, biceps en kan stick, flessen en rugleuning bijvoorbeeld. Schouderoefeningen en posturale heropvoeding worden ook aanbevolen omdat het gebruikelijk is dat de ene schouder hoger is dan de andere, vanwege een beschermend mechanisme van de aangedane arm.

In de laatste behandelingsfase, wanneer wordt verwezen naar de atleet, is het nog steeds noodzakelijk om training uit te voeren met oefeningen die de uitvoering van hun training kunnen vergemakkelijken, afhankelijk van de behoeften van elke sport.