Progressieve supranucleaire parese, ook bekend onder de acroniem PSP, is een zeldzame neurodegeneratieve ziekte, die de geleidelijke dood van neuronen in bepaalde hersengebieden veroorzaakt, waardoor motorische vaardigheden en mentale vermogens worden aangetast.
Het treft vooral mannen en mensen ouder dan 60 jaar en wordt gekenmerkt door het veroorzaken van verschillende bewegingsstoornissen, zoals spraakstoornissen, onvermogen om te slikken, verlies van oogbewegingen, stijfheid, vallen, houdingsinstabiliteit, evenals een foto dementie, met veranderingen in geheugen, denken en persoonlijkheid.
Hoewel er geen remedie is, is het mogelijk om de behandeling van progressieve supranucleaire parese uit te voeren, met medicijnen om bijvoorbeeld bewegingsbeperkingen te verlichten, evenals antipsychotica of antidepressiva. Bovendien zijn fysiotherapie, logopedie en ergotherapie aangewezen als een manier om de kwaliteit van leven van de patiënt te verbeteren.
Belangrijkste symptomen
Tekenen en symptomen die kunnen worden gevonden bij de persoon met progressieve supranucleaire parese zijn:
- Veranderingen in evenwicht; Moeilijkheden met lopen; Stijfheid in het lichaam; Frequente valpartijen; Onvermogen om woorden uit te spreken, dysartrie genoemd. Begrijp wat dysartrie is en wanneer het kan ontstaan; Verstikking en onvermogen om voedsel te slikken, dysfagie genoemd; Spierkrampen en vervormde houdingen, wat dystonie is. Bekijk hoe dystonie te identificeren en wat de oorzaak is; Verlamming van oogbewegingen, vooral in de verticale richting; Vermindering van gezichtsuitdrukkingen; Vermindering van metalen vaardigheden, met vergeetachtigheid, traagheid van denken, persoonlijkheidsveranderingen, moeilijkheden bij het begrijpen en de locatie.
De reeks veranderingen veroorzaakt door progressieve supranucleaire parese is vergelijkbaar met die van de ziekte van Parkinson, daarom kunnen deze ziekten vaak worden verward. Bekijk hoe u de belangrijkste symptomen van de ziekte van Parkinson kunt identificeren.
Aldus is supranucleaire parese een van de oorzaken van "parkinsonisme", ook aanwezig in verschillende andere degeneratieve hersenziekten, zoals dementie met Lewy-lichamen, multiple systeematrofie, de ziekte van Huntington of intoxicatie door bepaalde medicijnen, bijvoorbeeld.
Hoewel de levensduur van een persoon met supranucleaire parese varieert per geval, is het bekend dat de ziekte na ongeveer 5 tot 10 jaar na het optreden van symptomen de neiging heeft ernstig te worden, wat het risico op complicaties verhoogt, zoals longinfecties of decubitus op de huid
Hoe te bevestigen
De diagnose van progressieve supranucleaire parese wordt gesteld door de neuroloog, hoewel het kan worden gedetecteerd door andere specialisten, zoals een geriater of psychiater, omdat de tekenen en symptomen worden verward met andere degeneratieve ouderdomsziekten of psychiatrische ziekten.
De arts moet een zorgvuldige beoordeling maken van de tekenen en symptomen van de patiënt, lichamelijk onderzoek en besteltests zoals laboratoriumtests, computertomografie van de schedel of MRI van de hersenen, die tekenen van de ziekte aantonen en helpen andere mogelijke oorzaken uit te sluiten.
Positronemissietomografie, een onderzoek naar nucleaire radiologie, met behulp van een radioactief medicijn, dat in staat is om meer specifieke beelden te verkrijgen en veranderingen in hersensamenstelling en functie kan aantonen. Ontdek hoe dit examen wordt gedaan en wanneer het wordt aangegeven.
Hoe de behandeling wordt uitgevoerd
Hoewel er geen specifieke behandeling is die de progressie van de ziekte kan voorkomen of voorkomen, kan de arts behandelingen aanbevelen die de symptomen helpen beheersen en de kwaliteit van leven van de patiënt verbeteren.
Geneesmiddelen die worden gebruikt om Parkinson te behandelen, zoals Levodopa, Carbidopa, Amantadine of Seleginine, kunnen bijvoorbeeld, ondanks dat ze in deze gevallen weinig effectief zijn, nuttig zijn om motorische symptomen te verlichten. Bovendien kunnen antidepressiva, anxiolytische en antipsychotische medicijnen helpen bij het behandelen van veranderingen in stemming, angst en gedrag.
Fysiotherapie, logopedie en ergotherapie zijn essentieel, omdat ze de effecten van de ziekte minimaliseren. De gepersonaliseerde fysiotherapiebehandeling kan houdingen, misvormingen en veranderingen in het looppatroon corrigeren, waardoor de noodzaak om een rolstoel te gebruiken wordt vertraagd.
Bovendien is de ontvangst en monitoring van familieleden essentieel, omdat naarmate de ziekte vordert, de patiënt in de loop van de jaren afhankelijker kan worden van hulp voor dagelijkse activiteiten. Bekijk tips over de zorg voor een afhankelijke persoon.
