Sarcoïdose: wat het is, symptomen en hoe te behandelen

Sarcoïdose is een ontstekingsziekte, van onbekende oorzaak, gekenmerkt door ontsteking in verschillende delen van het lichaam, zoals long, lever, huid en ogen, in aanvulling op de vorming van water, resulterend in bijvoorbeeld overmatige vermoeidheid, koorts of gewichtsverlies.

Hoewel de oorzaak van sarcoïdose nog niet goed is vastgesteld, wordt aangenomen dat deze kan worden veroorzaakt door de reactie van het organisme op een of meer binnendringende middelen, of zelfs vanwege de reactie van het organisme tegen zichzelf, daarom wordt het beschouwd als een autoziekte -immuun.

Sarcoïdose is niet te genezen, maar het is van groot belang om de behandeling uit te voeren om mogelijke complicaties te voorkomen, zoals ademhalings- en nierfalen, blindheid en dwarslaesie.

Sarcoïdose symptomen

Volgens de locatie waar het grootste bewijs van ontsteking wordt gevonden, kan sarcoïdose worden ingedeeld op basis van symptomen voornamelijk in:

1. Pulmonale sarcoïdose

Longstoornis komt voor bij meer dan 90% van de mensen met de diagnose sarcoïdose en het ontstekingsproces kan worden waargenomen via radiografie van de borst. De belangrijkste symptomen met betrekking tot pulmonale sarcoïdose zijn droge en aanhoudende hoest, vanwege obstructies in de luchtwegen, ademhalingsproblemen en pijn op de borst.

Afhankelijk van het stadium van ontsteking, kan de persoon bovendien fibrose van het longweefsel hebben, waarbij transplantatie nodig is, naast pulmonale arteriële hypertensie.

2. Sarcoïdose van de huid

Waar ontstekingsletsels op de huid optreden, die aanwezig zijn bij meer dan 30% van de mensen met de diagnose sarcoïdose. De belangrijkste symptomen van dit type sarcoïdose zijn de vorming van keloïden, het verschijnen van rode vlekken op de huid en veranderingen in kleur, naast de groei van pellets onder de huid, vooral in gebieden in de buurt van littekens.

Bovendien kunnen de laesies verschijnen op het niveau van de wenkbrauwen en ook de nasogenische groef beïnvloeden, die in de volksmond bekend staat als de Chinese snor.

3. Oculaire sarcoïdose

In het geval van oogbetrokkenheid zijn de meest kenmerkende symptomen wazig zien, oogpijn, roodheid, droge ogen en overgevoeligheid voor licht. De frequentie van klinische manifestaties van sarcoïdose gerelateerd aan de ogen varieert afhankelijk van de populatie en komt vaker voor in het Japans.

Het is belangrijk dat oogsymptomen worden behandeld, omdat dit anders tot blindheid kan leiden.

4. Cardiale sarcoïdose

Hartbetrokkenheid bij sarcoïdose komt vaker voor bij de Japanse bevolking en de belangrijkste symptomen zijn hartfalen en veranderingen in de hartslag.

Hoe de diagnose wordt gesteld

De eerste diagnose van sarcoïdose wordt door de arts gesteld door de symptomen te observeren en tests uit te voeren om aan te geven of er sprake was van orgaanbetrokkenheid. De arts kan dus vooral de prestaties van borstradiografie aangeven, omdat de long het orgaan is dat het meest wordt getroffen bij deze ziekte.

De diagnose van deze ziekte is echter moeilijk, omdat de oorzaak nog niet goed is vastgesteld. Om deze reden worden meestal complementaire laboratoriumtests gevraagd, evenals biopsie van de granulomateuze laesie of het aangetaste orgaan en andere beeldvormingstests, zoals computertomografie en magnetische resonantiebeeldvorming.

Hoe te behandelen

Sarcoïdose is niet te genezen, maar de behandeling is bedoeld om de symptomen te verlichten en ziekteprogressie te voorkomen. Daarom kan de arts het gebruik van corticosteroïden, zoals Betamethason of Dexamethason, of immunosuppressiva, zoals Azathioprine, bijvoorbeeld aanbevelen.

In het geval van orgaanstoornissen is het belangrijk dat de arts de omvang van de stoornis beoordeelt, en of er nog steeds een functie is, en het kan nodig zijn om orgaantransplantatie uit te voeren, afhankelijk van het geval.

Het wordt ook aanbevolen dat de persoon met de diagnose sarcoïdose periodiek door de arts wordt gecontroleerd, zelfs als hij geen symptomen vertoont, zodat de evolutie van de ziekte en de respons op de behandeling kunnen worden gecontroleerd.