Een groep wetenschappers verbonden aan het National Nanotechnology Laboratory, gevestigd in Campinas in de staat São Paulo, voerde een onderzoek uit waarbij een kleine vis van de soort Danio rerio, in de volksmond bekend als paulistinha of zebravis, voor het eerst werd gebruikt om een type te testen nanodeeltjes, dat kan worden toegepast bij de diagnose en behandeling van ziekten, zoals kanker, bijvoorbeeld.
De wetenschappers in deze studie introduceerden het nanodeeltje in het water waar de zebravis leeft en analyseerden vervolgens de resultaten, kijkend naar hoe die stof de werking van het lichaam van de vis beïnvloedt. Vervolgens werd waargenomen dat deze nanodeeltjes niet giftig zijn, omdat ze in staat waren om in het lichaam van de vissen te interageren zonder schade aan te richten, dit betekent dat deze stof compatibel is met een levend organisme en dat het in de toekomst bij mensen kan worden toegepast.
Hoe het onderzoek is uitgevoerd
De wetenschappers die verantwoordelijk waren voor de studie plaatsten een soort nanodeeltjes, gemaakt van ijzeroxide en andere chemische elementen, in het water waar een vissoort, bekend als zebravis, leeft, met genetische kenmerken die erg lijken op die bij mensen. Deze vissoort heeft een transparant membraan en heeft een korte reproductiecyclus, die de analyse van de effecten van magnetische en fotoluminescente nanodeeltjes, dat wil zeggen een lichtstraling, in het organisme van deze dieren mogelijk maakt.
Om te analyseren of het nanodeeltje giftig was voor vissen, onderzochten wetenschappers de biodistributie van deze stof, met behulp van afbeeldingen van een zeer specifiek type röntgenfoto uitgevoerd bij het National Synchrotron Light Laboratory en door de chemische mapping van de nanodeeltjes geverifieerd dat er geen schade aan de zebravis was.. Op deze manier veroorzaken de nanodeeltjes geen misvorming, zwelling of enig probleem dat effectief blijkt te zijn in het organisme van deze vissen, net zoals het efficiënt kan zijn in het menselijk organisme.
Wat het onderzoek heeft gevonden
Naast het aantonen dat de nanodeeltjes niet-toxisch zijn, bleek uit de onderzoeksresultaten dat de absorptie van de nanodeeltjes voornamelijk plaatsvond via orale blootstelling en niet via de huid, wat een veelbelovend pad kan zijn voor de toekomstige toepassing van nanodeeltjes voor orale toediening bij mensen. mens, in het bijzonder nanodeeltjes met optische en magnetische eigenschappen, die kunnen worden gebruikt bij de diagnose, screening, markering en behandeling van kanker.
Bovendien kunnen deze stoffen ook worden gebruikt voor verschillende situaties, zoals het verbeteren van het milieu, het helpen scheiden van verontreinigende stoffen in de lucht, het verminderen van het aantal gevallen van luchtwegaandoeningen en sommige soorten kanker.
Welke volgende stap
De wetenschappers die deze studie hebben uitgevoerd, hopen dat het volgende onderzoek geavanceerdere resultaten zal hebben, omdat ze van plan zijn om modernere instrumenten te gebruiken om de effecten van nanodeeltjes op vissen te analyseren, door het gebruik van Sirius, een laboratorium dat het specifieke licht van nanodeeltjes vangt. De verwachting is dat met dit nieuwe laboratorium de experimenten in minder tijd kunnen worden uitgevoerd, met meer kwaliteit en kwantiteit van reacties.
