- Belangrijkste symptomen
- Wie loopt het meeste risico op het syndroom
- Hoe de behandeling wordt uitgevoerd
Stevens-Johnson-syndroom is een zeldzaam maar zeer ernstig huidprobleem dat roodachtige laesies op het hele lichaam veroorzaakt en andere veranderingen, zoals ademhalingsmoeilijkheden en koorts, die het leven van de getroffen persoon in gevaar kunnen brengen.
Over het algemeen ontstaat dit syndroom als gevolg van een allergische reactie op sommige medicijnen, vooral op penicilline of andere antibiotica en daarom kunnen symptomen tot 3 dagen na inname van de medicatie optreden.
Het syndroom van Stevens-Johnson is te genezen, maar de behandeling moet zo snel mogelijk worden gestart met ziekenhuisopname om ernstige complicaties te voorkomen, zoals gegeneraliseerde infectie of verwondingen aan interne organen, die de behandeling moeilijk en levensbedreigend kunnen maken.
Bron: Centers for Disease Control and Prevention
Belangrijkste symptomen
De eerste symptomen van het Stevens-Johnson-syndroom lijken erg op die van griep, zoals bijvoorbeeld vermoeidheid, hoesten, spierpijn of hoofdpijn. Na verloop van tijd verschijnen er echter enkele rode vlekken op het lichaam, die zich uiteindelijk door de huid verspreiden.
Bovendien is het gebruikelijk dat andere symptomen verschijnen, zoals:
- Zwelling van het gezicht en de tong; Ademhalingsmoeilijkheden; Pijn of branderig gevoel in de huid; Keelpijn; Zweren op de lippen, in de mond en de huid; Roodheid en branderig gevoel in de ogen.
Wanneer deze symptomen verschijnen, vooral tot 3 dagen na het innemen van een nieuw medicijn, wordt aanbevolen om snel naar de eerste hulp te gaan om het probleem te beoordelen en de juiste behandeling te starten.
De diagnose van het Stevens-Johnson-syndroom wordt gesteld door de laesies te observeren, die specifieke kenmerken bevatten, zoals kleuren en vormen. Andere tests, zoals bloed, urine of laesiemonsters, kunnen nodig zijn wanneer andere secundaire infecties worden vermoed.
Wie loopt het meeste risico op het syndroom
Hoewel het vrij zeldzaam is, komt dit syndroom vaker voor bij mensen die worden behandeld met een van de volgende remedies:
- Jicht medicijnen, zoals Allopurinol; Anticonvulsiva of antipsychotica; Pijnstillers, zoals Paracetamol, Ibuprofen of Naproxen; Antibiotica, vooral penicilline.
Naast het gebruik van medicijnen, kunnen sommige infecties ook de oorzaak van het syndroom zijn, vooral infecties veroorzaakt door een virus, zoals herpes, HIV of hepatitis A.
Mensen met een verzwakt immuunsysteem of andere gevallen van het syndroom van Stevens-Johnson lopen ook een verhoogd risico.
Hoe de behandeling wordt uitgevoerd
De behandeling van het Stevens-Johnson-syndroom moet in het ziekenhuis worden uitgevoerd en begint meestal met het stoppen van het gebruik van medicatie die niet essentieel is voor de behandeling van een chronische ziekte, omdat dit de symptomen van het syndroom kan veroorzaken of verergeren..
Tijdens de ziekenhuisopname kan het nog steeds nodig zijn om serum rechtstreeks in de ader te injecteren om de vloeistoffen te vervangen die verloren zijn gegaan door het gebrek aan huid op de plaatsen van letsel. Bovendien moeten huidwonden dagelijks worden behandeld door een verpleegkundige om het risico op infecties te verminderen.
Om het ongemak van de laesies te verminderen, kunnen koudwaterkompressen en neutrale crèmes worden gebruikt om de huid te hydrateren, evenals de inname van medicijnen die zijn geëvalueerd en voorgeschreven door de arts, zoals bijvoorbeeld antihistaminica, corticosteroïden of antibiotica.
Meer informatie over de behandeling van het Stevens-Johnson-syndroom.
