Longtransplantatie: wanneer geïndiceerd en revalidatie

Longtransplantatie is een soort chirurgische behandeling waarbij een zieke long wordt vervangen door een gezonde long, meestal van een dode donor. Hoewel deze techniek de kwaliteit van leven kan verbeteren en zelfs enkele ernstige problemen zoals cystische fibrose of sarcoïdose kan genezen, kan het ook verschillende complicaties veroorzaken en daarom wordt het alleen gebruikt wanneer andere vormen van behandeling niet werken.

Omdat de getransplanteerde long vreemd weefsel bevat, is het over het algemeen noodzakelijk om levenslange immunosuppressiva te gebruiken. Deze remedies verkleinen de kans dat de afweercellen van het lichaam proberen het vreemde longweefsel te bestrijden, waardoor een afstoting van de transplantatie wordt voorkomen.

Wanneer het nodig is

Longtransplantatie wordt meestal geïndiceerd in meer ernstige situaties, wanneer de long erg aangetast is en daarom niet in staat is de benodigde hoeveelheid zuurstof te leveren. Sommige van de ziekten die meestal een transplantatie nodig hebben, zijn onder meer:

• Cystische fibrose; Sarcoïdose; Longfibrose; Pulmonale hypertensie; Lymphangioleiomyomatosis; Ernstige bronchiëctasieën; Ernstige COPD.

Naast longtransplantatie hebben veel mensen ook hartproblemen en in deze gevallen kan het nodig zijn om een ​​harttransplantatie samen met de long of kort daarna te hebben om symptoomverbetering te verzekeren.

Meestal kunnen deze ziekten worden behandeld met eenvoudigere en minder invasieve behandelingen, zoals pillen of ademhalingsapparatuur, maar wanneer deze technieken niet langer het gewenste effect hebben, kan transplantatie een optie zijn die door de arts wordt aangegeven.

Wanneer transplantatie niet wordt aanbevolen

Hoewel de transplantatie kan worden uitgevoerd bij bijna alle mensen met een verergering van deze ziekten, is het in sommige gevallen gecontra-indiceerd, vooral als er een actieve infectie, voorgeschiedenis van kanker of ernstige nierziekte is. Als de persoon niet bereid is de levensstijlwijzigingen door te voeren die nodig zijn om de ziekte te bestrijden, kan transplantatie ook gecontra-indiceerd zijn.

Hoe de transplantatie wordt gedaan

Het transplantatieproces begint lang voor de operatie, met een medische evaluatie om te bepalen of er een factor is die de transplantatie voorkomt en om het risico van afstoting van de nieuwe long te evalueren. Na deze evaluatie, en indien geselecteerd, is het noodzakelijk om op een wachtlijst te staan ​​voor een compatibele donor in een transplantatiecentrum, zoals bijvoorbeeld InCor.

Dit wachten kan enkele weken tot enkele maanden duren, afhankelijk van enkele persoonlijke kenmerken, zoals bloedgroep, orgaangrootte en ernst van de ziekte, bijvoorbeeld. Wanneer een donor wordt gevonden, neemt het ziekenhuis contact op met de persoon die de donatie nodig heeft om over een paar uur naar het ziekenhuis te gaan en de operatie te ondergaan. Het is daarom raadzaam om altijd een koffer met kleding in het ziekenhuis te hebben liggen.

In het ziekenhuis is het noodzakelijk om een ​​nieuwe evaluatie te maken om ervoor te zorgen dat de operatie een succes wordt en dan wordt een transplantatieoperatie gestart.

Wat gebeurt er tijdens de operatie

Longtransplantatiechirurgie wordt uitgevoerd onder algemene anesthesie en kan tot X uur duren. Gedurende deze tijd verwijdert de chirurg de zieke long en maakt een snee om de bloedvaten en de luchtwegen van de long te scheiden, waarna de nieuwe long op zijn plaats wordt geplaatst en de vaten, evenals de luchtwegen, opnieuw worden verbonden met het nieuwe orgaan..

Omdat het een zeer uitgebreide operatie is, kan het in sommige gevallen nodig zijn om de persoon aan te sluiten op een machine die de longen en het hart vervangt, maar na de operatie zullen het hart en de longen weer werken zonder hulp.

Hoe is het herstel van de transplantatie

Herstel van longtransplantatie duurt meestal 1 tot 3 weken, afhankelijk van het lichaam van elke persoon. Direct na de operatie is het noodzakelijk om op de IC te blijven, omdat het noodzakelijk is om een ​​mechanische ventilator te gebruiken om de nieuwe long te helpen correct te ademen. Naarmate de dagen verstrijken, wordt de machine echter minder nodig en kan de internering naar een andere vleugel van het ziekenhuis worden verplaatst, dus het is niet nodig om door te gaan in de ICU.

Tijdens de hele ziekenhuisopname worden de medicijnen rechtstreeks in de ader toegediend om pijn, de kans op afwijzing te verminderen en ook het risico op het ontwikkelen van een infectie te verminderen, maar na ontslag kunnen deze medicijnen in de vorm van pillen worden ingenomen, totdat het herstelproces is voltooid. Alleen immunosuppressiva mogen levenslang worden behouden.

Na ontslag is het noodzakelijk om verschillende afspraken te maken met de longarts om ervoor te zorgen dat het herstel soepel verloopt, vooral tijdens de eerste 3 maanden. In dit overleg kan het nodig zijn om verschillende tests uit te voeren, zoals bloedonderzoek, röntgenfoto's of zelfs elektrocardiogram.