- NET symptomen
- Belangrijkste oorzaken
- Hoe de behandeling wordt uitgevoerd
- Hoe de diagnose wordt gesteld
Systemische epidermale necrolyse, of NET, is een zeldzame huidziekte gekenmerkt door de aanwezigheid van laesies in het lichaam die kunnen leiden tot permanente vervelling van de huid. Deze ziekte wordt voornamelijk veroorzaakt door het gebruik van medicijnen zoals Allopurinol en Carbamazepine, maar het kan ook het gevolg zijn van bijvoorbeeld bacteriële of virale infecties.
NET is pijnlijk en kan tot 30% van de gevallen fataal zijn, dus zodra de eerste symptomen verschijnen, is het belangrijk om een dermatoloog te raadplegen zodat de diagnose kan worden bevestigd en de behandeling kan worden gestart.
De behandeling wordt uitgevoerd op de intensive care en wordt voornamelijk gedaan met de opschorting van het medicijn dat de ziekte veroorzaakt. Vanwege de blootstelling van de huid en het slijmvlies worden bovendien preventieve maatregelen genomen om ziekenhuisinfecties te voorkomen, die de klinische toestand van de patiënt verder in gevaar kunnen brengen.
NET symptomen
Het meest karakteristieke symptoom van toxische epidermale necrolyse is huidbeschadiging in meer dan 30% van het lichaam die kan bloeden en vloeistoffen afscheiden, waarbij uitdroging en infecties worden bevorderd.
De belangrijkste symptomen zijn vergelijkbaar met griep, bijvoorbeeld:
- Malaise; Hoge koorts; Hoest; Spier- en gewrichtspijn.
Deze symptomen verdwijnen echter na 2-3 dagen en worden gevolgd door:
- Huiduitslag, die kan bloeden en pijnlijk kan zijn; Necrose rond de laesies; Huidpeeling; Opkomst van blaren; Verandering in het spijsverteringsstelsel als gevolg van de aanwezigheid van laesies in het slijmvlies; Opkomst van zweren in de mond, keel en anus, minder vaak; zwelling van de ogen.
De laesies van toxische epidermale necrolyse komen in vrijwel het hele lichaam voor, in tegenstelling tot het syndroom van Stevens-Johnson, dat ondanks dezelfde klinische manifestaties, diagnose en behandeling, de laesies meer geconcentreerd zijn in de romp, het gezicht en de borst. Meer informatie over het syndroom van Stevens-Johnson.
Belangrijkste oorzaken
Toxische epidermale necrolyse wordt voornamelijk veroorzaakt door medicijnen, zoals Allopurinol, Sulfonamide, anticonvulsiva of anti-epileptica, zoals Carbamazepine, Fenytoïne en Fenobarbital. Bovendien hebben mensen met auto-immuunziekten, zoals Systemische Lupus Erythematosus, of een gecompromitteerd immuunsysteem, zoals AIDS, meer kans op huidletsels die kenmerkend zijn voor necrolyse.
Naast dat het wordt veroorzaakt door medicijnen, kunnen huidletsels optreden als gevolg van infecties door virussen, schimmels, protozoa of bacteriën en de aanwezigheid van tumoren. Deze ziekte kan ook worden beïnvloed door ouderdom en genetische factoren.
Hoe de behandeling wordt uitgevoerd
De behandeling van toxische epidermale necrolyse wordt gedaan in een intensive care unit voor brandwonden en bestaat uit de eliminatie van de medicatie die door de patiënt wordt gebruikt, omdat meestal het NET het gevolg is van bijwerkingen op bepaalde medicijnen.
Bovendien wordt vervanging van vloeistoffen en elektrolyten die verloren gaan als gevolg van uitgebreide huidletsels gemaakt door serum in de ader te injecteren. Dagelijkse zorg voor verwondingen wordt ook uitgevoerd door een verpleegkundige om huid of gegeneraliseerde infecties te voorkomen, die behoorlijk ernstig kunnen zijn en de gezondheid van de patiënt verder in gevaar kunnen brengen.
Wanneer de laesies het slijmvlies bereiken, kan voeding moeilijk worden voor de persoon en daarom wordt voedsel intraveneus toegediend totdat de slijmvliezen zijn hersteld.
Om het ongemak veroorzaakt door de laesies te verminderen, kunnen koudwaterkompressen of neutrale crèmes ook worden gebruikt om de hydratatie van de huid te bevorderen. Bovendien kan de arts ook het gebruik van antiallergische middelen, corticosteroïden of antibiotica aanbevelen, bijvoorbeeld als het NET wordt veroorzaakt door bacteriën of als de patiënt een infectie heeft opgelopen als gevolg van de ziekte en die de klinische toestand kan verergeren.
Hoe de diagnose wordt gesteld
De diagnose wordt voornamelijk gebaseerd op de kenmerken van de laesies. Er is geen laboratoriumtest die kan aangeven welk geneesmiddel verantwoordelijk is voor de ziekte en de prikkeltests worden in dit geval niet vermeld, omdat dit de ziekte kan verergeren. Het is dus belangrijk dat de persoon de arts op de hoogte brengt als hij een ziekte heeft of medicijnen gebruikt, zodat de arts de diagnose van de ziekte kan bevestigen en de veroorzaker kan identificeren.
Om de diagnose te bevestigen, vraagt de arts bovendien meestal om een huidbiopsie, evenals een volledige bloedtelling, microbiologische tests van bloed, urine en wondsecretie, om te controleren op infecties en de dosering van enkele factoren die verantwoordelijk zijn voor de immuunrespons.
