Microcefalie: wat het is, symptomen en mogelijke oorzaken

Microcefalie is een ziekte waarbij het hoofd en de hersenen van kinderen kleiner zijn dan normaal voor hun leeftijd en dit kan worden veroorzaakt door misvorming tijdens de zwangerschap veroorzaakt door het gebruik van chemicaliën of door infecties door bacteriën of virussen, zoals Zika virussen, bijvoorbeeld.

Deze ziekte kan de mentale ontwikkeling van het kind veranderen, omdat de botten van het hoofd, die bij de geboorte worden gescheiden, zich heel vroeg verenigen, waardoor de hersenen niet kunnen groeien en normaal hun capaciteiten kunnen ontwikkelen. Hierdoor kan een kind met microcefalie levenslange zorg nodig hebben, maar dit wordt meestal bevestigd na het eerste levensjaar en zal sterk afhangen van hoeveel de hersenen zich hebben kunnen ontwikkelen en welke delen van de hersenen het meest zijn aangetast. Kijk hoe het monitoren van een kind met microcefalie is.

Kind met microcefalie

Belangrijkste symptomen

Het belangrijkste kenmerk van microcefalie is dat het hoofd en de hersenen kleiner zijn dan normaal voor de leeftijd van het kind, wat geen symptomen genereert, maar het kan de ontwikkeling van het kind in gevaar brengen en er kunnen zijn:

• Visuele problemen; Gehoorverlies; Geestelijke retardatie; Intellectueel tekort; Verlamming; Epileptische aanvallen; Epilepsie; Autisme.

Deze aandoening kan ook leiden tot het ontstaan ​​van stijfheid in de spieren van het lichaam, wetenschappelijk bekend als spasticiteit, omdat deze spieren worden bestuurd door de hersenen en in het geval van microcefalie is deze functie aangetast.

Leer meer over microcefalie en hoe u voor een baby met dit probleem kunt zorgen door de volgende video te bekijken:

Mogelijke oorzaken

Een van de belangrijkste oorzaken van microcefalie is infectie door de Zika- en Chikungunya-virussen tijdens de zwangerschap, vooral in het eerste trimester van de zwangerschap. Deze situatie kan echter ook optreden als gevolg van:

• Infecties zoals rodehond, cytomegalovirus en toxoplasmose; Consumptie van sigaretten, alcohol of drugs, zoals cocaïne en heroïne tijdens de zwangerschap; Rett-syndroom; Kwik of kopervergiftiging; Meningitis; Ondervoeding; Maternale HIV; Stofwisselingsziekten bij de moeder, zoals fenylketonurie; Blootstelling bestraling tijdens de zwangerschap; gebruik van medicijnen tegen epilepsie, hepatitis of kanker in de eerste 3 maanden van de zwangerschap.

Microcefalie kan ook genetisch zijn en komt voor bij kinderen die andere ziekten hebben, zoals het West-syndroom, het syndroom van Down en het Edwards-syndroom. Daarom kan het kind met microcefalie dat ook een van deze syndromen heeft, andere fysieke kenmerken, handicaps en zelfs meer complicaties hebben dan kinderen die alleen microcefalie hebben.

Hoe de diagnose te bevestigen

De diagnose microcefalie kan tijdens de zwangerschap worden gesteld, met prenatale onderzoeken, zoals bijvoorbeeld echografie, en kan direct na de bevalling worden bevestigd door de grootte van het hoofd van de baby te meten, gemaakt door een verpleegkundige of arts. Meer informatie wanneer u tijdens de zwangerschap een echografie moet ondergaan.

Bovendien helpen tests zoals computertomografie of magnetische resonantiebeeldvorming van de hersenen ook om de ernst van microcefalie te meten en wat de mogelijke gevolgen zijn voor de ontwikkeling van de baby.

Soorten microcefalie

Sommige onderzoeken verdelen microcefalie in sommige soorten, zoals:

• Primaire microcefalie: dit type treedt op wanneer er tijdens de ontwikkeling van de foetus storingen zijn in de productie van neuronen, dat zijn hersencellen; Postnatale microcefalie: het is het type waarin het kind wordt geboren met de juiste schedel- en hersengrootte, maar de ontwikkeling van deze delen volgt niet de groei van het kind; Familiale microcefalie: gebeurt wanneer het kind wordt geboren met een kleinere schedel, maar geen neurologische veranderingen heeft, en dit komt omdat de ouders van het kind ook een kleiner hoofd hebben.

Er is nog een ander type genaamd relatieve microcefalie, waarbij kinderen met neurologische problemen problemen hebben met de groei van de schedel, maar het is een zeer kleine classificatie die door artsen wordt gebruikt.

Bovendien classificeren sommige studies microcefalie als primair, wanneer de schedelbotten van de baby sluiten tijdens de zwangerschap, tot 7 maanden, of secundair, wanneer de botten sluiten in de laatste fase van de zwangerschap of nadat de baby is geboren.

Hoe de behandeling wordt uitgevoerd

De behandeling van microcefalie geneest de ziekte niet, maar de kinderarts of neuroloog kan een reeks zorg en medicijnen aanbevelen die helpen de gevolgen van een vertraagde mentale ontwikkeling van het kind te verminderen.

Chirurgie kan worden aanbevolen om de schedelbotten enigszins te scheiden in de eerste 2 maanden van het leven, waarbij hersencompressie wordt vermeden. Wanneer het kind naast microcefalie een hydrocefalie heeft, wat de aanwezigheid van vloeistof in de hersenen is, bestaat er ook de mogelijkheid om een ​​afvoer te plaatsen om deze vloeistof te regelen. Begrijp meer wat hydrocefalie is en hoe de behandeling wordt uitgevoerd.

Bovendien kan het nodig zijn om medicijnen te gebruiken die het dagelijks leven van het kind helpen, zoals medicijnen om in te nemen of botox- injectie om spierspasmen te verminderen en spierspanning te verbeteren.

Fysiotherapie, logopedie en ergotherapie zijn ook geïndiceerd om te helpen bij de fysieke en mentale ontwikkeling van het kind, dus hoe meer stimulatie het kind heeft, hoe beter de resultaten zullen zijn, de belangrijkste periode voor deze stimulatie tussen 0 en 3 jaar, tijd van grotere reactie op deze stimuli.

Is microcefalie te genezen?

Microcefalie kan niet worden genezen omdat de factor die de ontwikkeling van de hersenen voorkomt, wat de vroege vereniging van botten is die de schedel vormt, niet kan worden verwijderd. Als deze vroege unie van botten tijdens de zwangerschap optreedt, kunnen de gevolgen ernstiger zijn omdat de hersenen niet veel ontwikkelen, maar er zijn gevallen waarin de unie van deze botten optreedt aan het einde van de zwangerschap of na de geboorte, en in dit geval het kind kan minder ernstige gevolgen hebben.