- Schildklierknobbelsymptomen
- Welke examens te doen
- Tekenen dat het gezwel kanker kan zijn
- Soorten schildklierknobbeltje
- Hoe schildklierknobbels behandelen
- Wat zijn de oorzaken van schildklierknobbeltje
- Hoe de schildklierknobbeltje de zwangerschap beïnvloedt
De schildklierknobbel is een kleine knobbel die in de nek verschijnt en meestal goedaardig is en geen reden tot bezorgdheid of behoefte aan behandeling vormt, vooral bij oudere mensen. Het wordt echter altijd aanbevolen om een knobbeltje door een endocrinoloog te evalueren om de oorzaak te onderzoeken.
Aldus worden verschillende tests uitgevoerd om te bevestigen dat goedheid of tekenen van maligniteit worden geverifieerd, waarvoor meer specifieke tests nodig zijn om de diagnose van kanker te stellen en een passende behandeling te initiëren. Kijk wat de tekenen en symptomen zijn die wijzen op schildklierkanker.
Schildklierknobbelsymptomen
De meeste knobbeltjes in de schildklier veroorzaken geen symptomen, die worden geïdentificeerd door de aanwezigheid van een 'knobbeltje' in de nek. In sommige gevallen kunnen schildklierknobbels echter symptomen veroorzaken zoals:
- Keelpijn; Zwelling van de nek; Moeilijk ademhalen of slikken; Gewichtsverlies zonder duidelijke oorzaak; Tremors en nervositeit; Heesheid of stemverlies.
Wanneer een schildklierknobbeltje wordt vermoed, wordt het aanbevolen om een huisarts of een endocrinoloog te raadplegen voor tests.
Welke examens te doen
De diagnose van de schildklierknobbeltje wordt door de arts gesteld door lichamelijk onderzoek door palpatie van de nek. Na identificatie worden laboratoriumtests gevraagd, zoals TSH, T3, T4, anti-TPO en calcitonine, en beeldvormingstests, zoals echografie en schildklierscintigrafie.
Op basis van de resultaten van de gevraagde onderzoeken kan de arts de voltooiing van de aspiratiepunctie door naald (PAAF) aanvragen, waarin een klein monster van de knobbel wordt verwijderd en naar het laboratorium wordt gestuurd voor analyse en goedheid kan worden bevestigd. of maligniteit. Ken de tests die de schildklier evalueren.
Tekenen dat het gezwel kanker kan zijn
Enkele tekenen die erop kunnen wijzen dat de knobbel kwaadaardig kan zijn en dat het kanker is, zijn wanneer:
- Harde knobbel met snelle groei: Leeftijd onder de 20 of ouder dan 60 jaar; De knobbel heeft onregelmatige randen; Er zijn veranderingen in de stem zoals heesheid of verlamming van de stembanden; Andere gevallen van schildklierkanker in de familie; De persoon heeft radiotherapie gehad in de regio van het hoofd en de nek.
Er zijn onderzoeken die aangeven dat de hoogste hoeveelheid TSH aangeeft dat de knobbel kwaadaardig kan zijn, maar veel mensen bij wie schildklierkanker is vastgesteld, hebben nooit veranderingen in bloedonderzoek of biopsie gehad, maar ontdekten dit pas na de analyse na het verwijderen van de knobbel.
Wanneer het individu slechts 1 knobbeltje heeft met een diameter tot 1 cm, zolang het niet kwaadaardig is, kan de arts geen enkele vorm van behandeling aangeven, maar alleen de prestaties van een jaarlijkse echografie en bloedtesten van de schildklier aangeven.
Soorten schildklierknobbeltje
Bij het identificeren van een knobbel in de schildklier, moet de classificatie ervan worden geëvalueerd door middel van Doppler-echografie om te bepalen of deze goedaardig, kwaadaardig is en welke therapeutische maatregelen moeten worden genomen. De classificatie kan worden gedaan:
| Volgens Lagalla et al | Volgens Chammas et al |
| Type I: Afwezigheid van vascularisatie | Patroon I: afwezigheid van vascularisatie |
| Type II: Perinodulaire vascularisatie | Patroon II: alleen perifere vascularisatie |
| Type III: Peri en intranodulaire vascularisatie | Patroon III: Perifere vascularisatie groter dan of gelijk aan centraal |
| --- | Patroon IV: Centrale vascularisatie groter dan perifeer |
| --- | Patroon V: Alleen centrale vascularisatie |
De endocrinoloog kan de schildklierknobbel ook classificeren als:
- Hypoechogeen: minder dichte massa dan bot en daarom kan de knobbel gevuld zijn met vloeistof of lucht; Isoechogeen: vaste massa met dezelfde dichtheid als het bot en die normaal een cirkelvorm heeft; Hyperechogeen: massa met een grotere dichtheid dan bot, wat kan wijzen op een schildklierknobbeltje met verkalking.
Knobbeltjes met centrale vascularisatie hebben meer kans op kwaadaardige tumoren.
Hoe schildklierknobbels behandelen
De behandeling wordt alleen gebruikt wanneer de persoon symptomen heeft, wanneer er een risico is op schildklierkanker of wanneer de knobbel meer dan 1 cm is. De meest gebruikte behandelingen zijn onder meer:
- Chirurgie: het wordt vooral gebruikt voor knobbeltjes groter dan 3 cm en in gevallen van kwaadaardige knobbel om alle kankercellen te verwijderen, maar het kan ook worden gebruikt om goedaardige knobbeltjes te behandelen wanneer ze ademhalingsmoeilijkheden of slikken veroorzaken, omdat ze erg groot zijn. Leer alles over chirurgie om de schildklierknobbel te verwijderen. Levothyroxine remedies, zoals Synthroid of Levoid: voorkomt de productie van TSH, het hormoon dat de groei van schildklierweefsel veroorzaakt, op grote schaal gebruikt in gevallen van goedaardige knobbel die in omvang toeneemt.
Na behandeling met een operatie kan het nodig zijn om hormoonvervanging uit te voeren en regelmatig overleg te plegen, minstens twee keer per jaar, bij de endocrinoloog of hoofd-halschirurg.
Bekijk hoe u schildklierproblemen kunt voorkomen en behandelen in de volgende video:
Wat zijn de oorzaken van schildklierknobbeltje
De oorzaken zijn nog niet volledig bekend, maar het is bekend dat vrouwen het meest worden getroffen en dat degenen die andere mensen in de familie hebben met een schildklierknobbel eerder geneigd zijn om dergelijke knobbeltjes te ontwikkelen.
Hoe de schildklierknobbeltje de zwangerschap beïnvloedt
De vrouw die een brok heeft in deze klier, heeft niet meer moeite zwanger te worden dan de anderen. De aanwezigheid van een brok in de schildklier tijdens de zwangerschap kan echter veranderingen in de productie van hormonen veroorzaken en als dit gebeurt, moet de zwangere vrouw medicijnen nemen die helpen de werking van de schildklier te reguleren en voorkomen dat de baby wordt geboren met een vertraagde lichamelijke ontwikkeling of mentaal, bijvoorbeeld.
