Het Stockholm-syndroom is een veel voorkomende psychische stoornis bij mensen die zich in een spanningssituatie bevinden, bijvoorbeeld in het geval van ontvoeringen, huisarrest of misbruik. In deze situaties hebben slachtoffers de neiging om meer persoonlijke relaties met agressors aan te gaan.
Het Stockholm-syndroom komt overeen met een reactie van het onbewuste op een gevaarlijke situatie, waardoor het slachtoffer bijvoorbeeld een emotionele band met de ontvoerder tot stand brengt, waardoor hij zich veilig en kalm voelt.
Dit syndroom werd voor het eerst beschreven in 1973 na de kaping van een bank in Stockholm, Zweden, waarin de slachtoffers vriendschapsbanden aangingen met de ontvoerders, zodat ze hen uiteindelijk in de gevangenis bezochten, naast te beweren dat er geen type was fysiek of psychologisch geweld dat erop zou kunnen wijzen dat hun leven in gevaar was.
Tekenen van het syndroom van Stockholm
Normaal gesproken heeft het Stockholm-syndroom geen tekenen en symptomen, en het is mogelijk dat veel mensen dit syndroom hebben zonder het te weten. De tekenen van het Stockholm-syndroom verschijnen wanneer de persoon wordt geconfronteerd met een situatie van stress en spanning waarin zijn leven in gevaar is, wat kan worden veroorzaakt door het gevoel van onveiligheid, isolatie of door bedreigingen, bijvoorbeeld.
Dus als een manier om zichzelf te verdedigen, moedigt het onderbewustzijn compassievol gedrag aan ten opzichte van de agressor, zodat de relatie tussen slachtoffer en ontvoerder er vaak een is van emotionele identificatie en vriendschap. In eerste instantie zou deze emotionele connectie ernaar streven het leven te behouden, maar na verloop van tijd, vanwege de gecreëerde emotionele banden, hebben de kleine daden van vriendelijkheid van de kant van de daders bijvoorbeeld de neiging om te worden versterkt door mensen met het syndroom, dat het maakt dat ze zich veiliger en vrediger voelen tegenover de situatie en dat elke vorm van dreiging wordt vergeten of genegeerd.
Hoe is de behandeling
Omdat het Stockholm-syndroom niet gemakkelijk kan worden geïdentificeerd, alleen wanneer de persoon risico loopt, is er geen behandeling geïndiceerd voor dit type syndroom. Bovendien zijn de kenmerken van het Stockholm-syndroom te wijten aan de reactie van het onderbewustzijn en is het niet mogelijk om de reden te verifiëren waarom ze daadwerkelijk gebeuren.
De meeste onderzoeken rapporteren gevallen van mensen die het Stockholm-syndroom hebben ontwikkeld, maar er zijn maar weinig onderzoeken die de diagnose van dit syndroom proberen op te helderen en zo de behandeling te definiëren. Desondanks kan psychotherapie een persoon helpen bijvoorbeeld trauma's te overwinnen en zelfs helpen het syndroom te identificeren.
Vanwege het ontbreken van duidelijke informatie over het Stockholm-syndroom, wordt dit syndroom niet herkend in de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders en wordt het daarom niet geclassificeerd als een psychiatrische ziekte.
